του Γαβριήλ Φιλιππόπουλου
Οι Russian Circles ζωντανά στην Ελλάδα. Κάτι σαν ψέμα και ταυτόχρονα όμορφο ανοιξιάτικο δώρο. Ένα δώρο από αυτά που πληρώνεις. Και επειδή ως γνωστόν τα λεφτά πλέον τα βλέπουμε με κιάλι δανείστηκα. Ναι δανείστηκα για να πάω σε ένα live και δεν το μετανιώνω καθόλου. Αντίθετα αυτοί που πρέπει να μετανιώνουν είναι όσοι δεν βρέθηκαν την Κυριακή ή την Δευτέρα στο Rodeo. Ίσως να έχασαν την ευκαιρία να δουν μία από τις μεγαλύτερες μπάντες των καιρών μας. Λίγο υπερβολικό αυτό το τελευταίο αλλά το λέω με κάθε επίγνωση. Οι Russian Circles είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω εδώ και πολλά χρόνια.
Φτάνοντας βραδάκι έξω από τον συναυλιακό χώρο είδαμε λίγο κόσμο, κάτι που μας χαροποίησε διότι ή τελευταία μας εμπειρία από το Rodeo στους Melvins, δεν ήταν και η καλύτερη. Η ώρα περνούσε και οι Tenderness Of Wolves που θα άνοιγαν το live δεν ξεκινούσαν ενώ είχαν τελειώσει to soundcheck. Καλά έκαναν βεβαίως γιατί γύρω στις 10:20 το μαγαζί είχε σχεδόν γεμίσει οπότε έπαιξαν μπροστά σε αρκετό κοινό. Οι εντυπώσεις που μου άφησαν ήταν πάρα πολύ καλές. Η αντίληψη τους για την μουσική είναι minimal και όσο πιο βαριά γίνεται. Είναι "ακραίοι" (όχι με την έννοια των Cannibal Corpse ακραίοι) γιατί δεν έχουν κανένα θέμα να παίζουν για 8 λεπτά ένα riff και μετά από 8 λεπτά να σου σκάσουν στη μούρη μία σημειάρα σε στυλ Celestial. Όπως ακριβώς λένε και οι ίδιοι στο myspace τους: Experimental / Down-tempo / Rock.
Κατά τις 11:15 ανέβηκε στη σκηνή το τρίο από το Chicago. Την συναυλία αυτή την περίμενα άπειρο καιρό και μεταξύ μας χάρηκα που δεν έγινε την Κυριακή που αρχικά είχε προγραμματιστεί. Για κάποιο λόγο ήμουν βέβαιος για την αρτιότητα αυτού που θα παρακολουθούσα. 'Οπως είπε και μία ψυχή "αυτό το live είναι σιγουράκι". Μία μικρή ψαχτική στο ίντερνετ για τους Ρωσικούς Κύκλους θα έπειθαν τους πάντες ότι η μπάντα είναι δύο φορές καλύτερη ζωντανά από ότι στην στούντιο εκδοχή τους. Απροσπέλαστοι, σοβαροί και απόλυτα δοσμένοι σε αυτό που ήρθαν να κάνουν. Χωρίς μαλακισμένες δηλώσεις μεταξύ κομματιών, χωρίς εξυπνάδες. Ανέβηκαν πάνω στη σκηνή και η μόνη τους επαφή με εμάς από κάτω ήταν κάποια νεύματα ευχαρίστησης στο τέλος. Με μεγάλη μου ευχαρίστηση έπαιξαν κομμάτια από όλες τους τις κυκλοφορίες (με μία δισκογραφία όπου σχεδόν κάθε τραγούδι μπορεί να θεωρηθεί "hit"). Carpe, Death Rides a Horse, Harper Lewis, Micah, Fathom, Youngblood, Geneva ( συγχωράτε με αν ξεχνάω κάποιο κομμάτι) μας πήγαν μέχρι το παράλληλο σύμπαν που κατοικοεδρεύουν οι Russian Circles και μετά μας προσγείωσαν άτσαλα στο δικό μας άχαρο κόσμο. Την συναισθηματική φόρτιση που μου προκάλεσε αυτή η μπάντα μπορώ να την συγκρίνω μόνο με το χαστούκι που έφαγα την πρώτη φορά που είδα τους Red Sparowes στο Αn Club.
Y.Γ. Ένα μικρό και άκυρο παράπονο. Δεν ήθελα encore. Ήθελα, όταν άφησαν τα όργανα και μας χαιρέτησαν για πρώτη φορά, να ήταν και η τελευταία
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου