Οι Monovine απαντούν σε ερωτήσεις στο studio του Freequency και παίζουν live το κομμάτι τους "Lucky Rabbit".
Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009
Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009
Live Review: Keelhaul + Extraordinary Rendition @ An Club (10/12)
Των Άρη Παναγόπουλου & Γαβριήλ Φιλιππόπουλου
Για δεύτερη φορά μέσα 2 εβδομάδες πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε συναυλία στο An Club χωρίς να έχουμε προμηθευτεί πιο πριν εισιτήρια. Δεν είχαμε βάλει μυαλό μετά την αποτυχία μας με τους Woven Hand. Βέβαια το κύριο επιχείρημά μας ήταν ότι, αν ένα live των Keelhaul είναι sold out, τότε κάτι πάει πάρα πολύ καλά στη σκηνή και δε το έχουμε πάρει χαμπάρι. Θα χαιρόμασταν από την μία θα πικραινόμασταν από την άλλη.
Φτάσαμε στο An και τελικά είδαμε ότι δε θα είμαστε παραπάνω από 100 άτομα εκείνη την μέρα. Αγοράσαμε το πολυπόθητο εισιτήριο και αμέσως κατευθυνθήκαμε για την απαραίτητη κατάθεση στο merchandise των Keelhaul, το οποίο διαχειριζόταν ο Will Scharf, drummer του συγκροτήματος.
Έτοιμοι πλέον για το live υποδεχόμαστε τους Θεσσαλονικείς Extraordinary Rendition και την κεφαλή γαϊδάρου με την οποία έντυσαν το ένα μικρόφωνο. Εμφανίστηκαν ως trio, αφού δυστυχώς, ο μπασίστας τους έσπασε το χέρι του. Γεγονός το οποίο δε φάνηκε να τους πτοεί, καθώς ο ήχος τους ήταν πάρα
πολύ καλός και μεταξύ τους φάνηκαν αρκετά δεμένοι (αποτέλεσμα σοβαρής ενασχόλησης και αρκετών προβών). Στα αυτιά μας έλειπε ο ήχος του μπάσου, αλλά όχι σε ενοχλητικό βαθμό. Η μουσική τους αρκετά κοντά σε αυτή των Keelhaul και ίσως λίγο περισσότερο τεχνική. Σημείο στο οποίο θέλουμε να σταθούμε, καθώς φάνηκε ότι όλοι τους ξέρουν να χειρίζονται εξαιρετικά τα όργανά τους (Γαβριήλ: «Γιατί πιστεύω ότι και μπασίστας τους θα παίζει παπάδες;»). Η εμφάνισή τους κινήθηκε σε παρεΐστικο κλίμα με τον κιθαρίστα και το κοινό να ανοίγουν διάλογο μεταξύ των κομματιών. Έπαιξαν κομμάτια από το demo τους καθώς και 2 καινούρια και κατέβηκαν από τη σκηνή μετά από μισή ώρα περίπου παίζοντας, μετά από απαίτηση του κοινού, για άλλη μια φορά το δεύτερο καινούριο τους κομμάτι.
Οι Keelhaul, από την άλλη, δεν είχαν προβλήματα τραυματισμών και απουσιών. Ανέβηκαν και οι 4 στη σκηνή και για παραπάνω από μια ώρα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Οι δύο κιθαρίστες στις άκρες της σκηνής έδειξαν από την αρχή τις διαθέσεις τους, προσφέροντας στα 100 περίπου άτομα τόνους από riffs, ενώ ο μπασίστας με τον αρκετά βαρ
ύ του ήχο συμπλήρωνε τον ήχο τους. Και λίγο πιο πίσω ο drummer έδινε τον καλύτερό του εαυτό, παίζοντας με αρκετή δύναμη τα πολύπλοκα μέρη του. Βέβαια, αρκετές φορές χρειάστηκε να στηρίξει τα πιατίνια του, καθώς αυτά δεν άντεχαν τη δύναμη και έγερναν προς το set του και μάλιστα εν μέσω των τραγουδιών. Μετά από 2 με 3 κομμάτια ο κιθαρίστας – τραγουδιστής – Θανάσης Λάλας, μας υψώνει μια μπύρα και αναφωνεί “cheers”. Εκείνη τη στιγμή ο μπασίστας μας ανακοινώνει ότι συνήθως όλοι πίνουν κάτι, αλλά το προηγούμενο βράδυ είχαν συναχωθεί οι υπόλοιποι 3 και για αυτό απλά μας σήκωσαν το χέρι σα να κρατούν και αυτοί μπουκάλι μπύρας και αναφώνησαν “cheers”. Το συνάχι δε φάνηκε να έχει ιδιαίτερη επίδραση πάνω τους. Η περίπου 1:30 ώρα για την οποία βρίσκονταν στη σκήνη κύλησε πανέμορφα. Ο ήχος τους ήταν καταπληκτικός, κοινό και συγκρότημα έδειχναν να περνούν πολύ καλά και η απόδοσή τους, παρά το συνάχι των 3 από τους 4 ήταν άριστη.
Αν δεν μας το έλεγαν οι ίδιοι ότι ήταν άρρωστοι δεν θα έιχαμε καταλάβει τίποτα. Και οι Keelhaul και οι Extraordinary Rendition μας προσφέραν 2 πολύ καλές εμφανίσεις. Στηριζόμενοι και στις πολύ καλές εκτελιστικές τους δυνατότητες, αλλά και στον εξαιρετικό ήχο, τα 2 συγκροτήματα άφησαν ικανοποιημένο το κοινό.
Ήταν μια συναυλία ακριβώς όπως αρμόζει στο χώρο. Το κοινό, λιγοστό, αλλά αυτό που πάντα ακολουθεί τέτοιου είδους μπάντες. Το κλίμα, παρεΐστικο και χαλαρό, σα να παρακολουθείς 2 μπάντες φίλων οι οποίες παίζουν μόνο για εσένα και τον εαυτό τους.
Το σίγουρο είναι πως θα πρέπει όλες αυτές οι μπάντες, του λεγόμενου underground, να αρχίζουν να στηρίζονται περισσότερο και από το ελληνικό κοινό. Και επίσης, πως κάθε φορά που παρακολοθούμε τέτοια «ζεστά» live η αγάπη μας για αυτή την μουσική γίνεται όλο και μεγαλύτερη.
Για δεύτερη φορά μέσα 2 εβδομάδες πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε συναυλία στο An Club χωρίς να έχουμε προμηθευτεί πιο πριν εισιτήρια. Δεν είχαμε βάλει μυαλό μετά την αποτυχία μας με τους Woven Hand. Βέβαια το κύριο επιχείρημά μας ήταν ότι, αν ένα live των Keelhaul είναι sold out, τότε κάτι πάει πάρα πολύ καλά στη σκηνή και δε το έχουμε πάρει χαμπάρι. Θα χαιρόμασταν από την μία θα πικραινόμασταν από την άλλη.
Φτάσαμε στο An και τελικά είδαμε ότι δε θα είμαστε παραπάνω από 100 άτομα εκείνη την μέρα. Αγοράσαμε το πολυπόθητο εισιτήριο και αμέσως κατευθυνθήκαμε για την απαραίτητη κατάθεση στο merchandise των Keelhaul, το οποίο διαχειριζόταν ο Will Scharf, drummer του συγκροτήματος.
Έτοιμοι πλέον για το live υποδεχόμαστε τους Θεσσαλονικείς Extraordinary Rendition και την κεφαλή γαϊδάρου με την οποία έντυσαν το ένα μικρόφωνο. Εμφανίστηκαν ως trio, αφού δυστυχώς, ο μπασίστας τους έσπασε το χέρι του. Γεγονός το οποίο δε φάνηκε να τους πτοεί, καθώς ο ήχος τους ήταν πάρα
πολύ καλός και μεταξύ τους φάνηκαν αρκετά δεμένοι (αποτέλεσμα σοβαρής ενασχόλησης και αρκετών προβών). Στα αυτιά μας έλειπε ο ήχος του μπάσου, αλλά όχι σε ενοχλητικό βαθμό. Η μουσική τους αρκετά κοντά σε αυτή των Keelhaul και ίσως λίγο περισσότερο τεχνική. Σημείο στο οποίο θέλουμε να σταθούμε, καθώς φάνηκε ότι όλοι τους ξέρουν να χειρίζονται εξαιρετικά τα όργανά τους (Γαβριήλ: «Γιατί πιστεύω ότι και μπασίστας τους θα παίζει παπάδες;»). Η εμφάνισή τους κινήθηκε σε παρεΐστικο κλίμα με τον κιθαρίστα και το κοινό να ανοίγουν διάλογο μεταξύ των κομματιών. Έπαιξαν κομμάτια από το demo τους καθώς και 2 καινούρια και κατέβηκαν από τη σκηνή μετά από μισή ώρα περίπου παίζοντας, μετά από απαίτηση του κοινού, για άλλη μια φορά το δεύτερο καινούριο τους κομμάτι.Οι Keelhaul, από την άλλη, δεν είχαν προβλήματα τραυματισμών και απουσιών. Ανέβηκαν και οι 4 στη σκηνή και για παραπάνω από μια ώρα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Οι δύο κιθαρίστες στις άκρες της σκηνής έδειξαν από την αρχή τις διαθέσεις τους, προσφέροντας στα 100 περίπου άτομα τόνους από riffs, ενώ ο μπασίστας με τον αρκετά βαρ
ύ του ήχο συμπλήρωνε τον ήχο τους. Και λίγο πιο πίσω ο drummer έδινε τον καλύτερό του εαυτό, παίζοντας με αρκετή δύναμη τα πολύπλοκα μέρη του. Βέβαια, αρκετές φορές χρειάστηκε να στηρίξει τα πιατίνια του, καθώς αυτά δεν άντεχαν τη δύναμη και έγερναν προς το set του και μάλιστα εν μέσω των τραγουδιών. Μετά από 2 με 3 κομμάτια ο κιθαρίστας – τραγουδιστής – Θανάσης Λάλας, μας υψώνει μια μπύρα και αναφωνεί “cheers”. Εκείνη τη στιγμή ο μπασίστας μας ανακοινώνει ότι συνήθως όλοι πίνουν κάτι, αλλά το προηγούμενο βράδυ είχαν συναχωθεί οι υπόλοιποι 3 και για αυτό απλά μας σήκωσαν το χέρι σα να κρατούν και αυτοί μπουκάλι μπύρας και αναφώνησαν “cheers”. Το συνάχι δε φάνηκε να έχει ιδιαίτερη επίδραση πάνω τους. Η περίπου 1:30 ώρα για την οποία βρίσκονταν στη σκήνη κύλησε πανέμορφα. Ο ήχος τους ήταν καταπληκτικός, κοινό και συγκρότημα έδειχναν να περνούν πολύ καλά και η απόδοσή τους, παρά το συνάχι των 3 από τους 4 ήταν άριστη.Αν δεν μας το έλεγαν οι ίδιοι ότι ήταν άρρωστοι δεν θα έιχαμε καταλάβει τίποτα. Και οι Keelhaul και οι Extraordinary Rendition μας προσφέραν 2 πολύ καλές εμφανίσεις. Στηριζόμενοι και στις πολύ καλές εκτελιστικές τους δυνατότητες, αλλά και στον εξαιρετικό ήχο, τα 2 συγκροτήματα άφησαν ικανοποιημένο το κοινό.
Ήταν μια συναυλία ακριβώς όπως αρμόζει στο χώρο. Το κοινό, λιγοστό, αλλά αυτό που πάντα ακολουθεί τέτοιου είδους μπάντες. Το κλίμα, παρεΐστικο και χαλαρό, σα να παρακολουθείς 2 μπάντες φίλων οι οποίες παίζουν μόνο για εσένα και τον εαυτό τους.
Το σίγουρο είναι πως θα πρέπει όλες αυτές οι μπάντες, του λεγόμενου underground, να αρχίζουν να στηρίζονται περισσότερο και από το ελληνικό κοινό. Και επίσης, πως κάθε φορά που παρακολοθούμε τέτοια «ζεστά» live η αγάπη μας για αυτή την μουσική γίνεται όλο και μεγαλύτερη.
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009
Live Review: Melvins @ Rodeo Club (30/11)
Η παρακάτω αφήγηση γίνεται σε ένα φανταστικό πλαίσιο αλλά βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Γνωστός δημοσιογράφος ξένου τηλεοπτικού δικτύου πήρε συνέντευξη από τους United Forces, Άρη Παναγόπουλο και Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, για την πρόσφατη συναυλία των Μelvins στην Αθήνα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική..
Δημοσιογράφος (Δ): Πως και αποφασίσατε να πάτε στο live των Melvins δεδομένων των Κασσάνδρων που έλεγαν ότι θα ήταν μία αποτυχία, λόγω της επιλογής του χώρου?
Άρης (Α): Όταν μάθαμε για τη συναυλία είπαμε αμέσως ότι δεν πρόκειται να τη χάσουμε. Ανακοινώθηκε ο χώρος διεξαγωγής ανακαλέσαμε. Τελικά βέβαια επικράτησε το ότι δεν έχουμε δει ποτέ live των Melvins και Σάββατο μεσημέρι λίγη ώρα πριν κλείσει το εκδοτήριο των εισιτηρίων αποφασίσαμε να πάμε.
Γαβριήλ (Γ): Κοίτα ήταν η πρώτη φορά των Melvins στην Ελλάδα. Μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει επηρεάσει άπαντες στην underground (και όχι μόνο) heavy rock σκηνή. Διαβάσαμε ότι θα έρθουν και οι Big Business μαζί τους οπότε ήταν καθαρά θέμα συνείδησης (sic.) η παρακολούθηση αυτής της συναυλίας.
Δ: Δεν σας αποθάρρυνε καθόλου το γεγονός ότι το Rodeo είναι ένα μικρό μαγαζί και μάλλον θα ήταν δύσκολη η απόλαυση της συναυλίας?
Α: Προσωπικά δεν είχα παρακολουθήσει ξανά συναυλία στο Rodeo και η μόνη πληροφόρηση που είχα για το χώρο ήταν ότι μου είχε πει ο Γαβριήλ. Διαπίστωσα τελικά ότι είχε άδικο: ο χώρος δεν κάνει ούτε για παρουσίαση τάπερ!!!!
Γ: Για μένα το Rodeo είναι από τους πλέον ακατάλληλους χώρους για τέτοιου είδους συναυλίες. Αλλά για τους Melvins μιλάμε. Θα τους έβλεπα και στο Fragelico (που λέει ο λόγος)!
Δ: Για πείτε μας λίγα πράγματα για το live αυτό καθεαυτό.
Α: Απλά απίστευτο. Τέσσερις ή τρεις άνθρωποι στη σκηνή οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται πως θα είναι ο χώρος, αλλά πως θα σε κάνουν να περάσεις καλά. Και 2 drummers οι οποίοι άλλοτε παίζουν σαν ένα και άλλοτε ο καθένας τα δικά του. Και να σημειώσω ότι ο Crover είναι δεξιόχειρας και ο Willis αριστερόχειρας.
Γ: Μόλις μπήκα μέσα στο χώρο το πρώτο πράγμα που κοίταξα είναι αν θα υπήρχαν δύο σετ τύμπανα πάνω στη σκηνή. Και προς έκπληξη μου υπήρχαν! Τα τελευταία χρόνια οι Melvins ηχογραφούν και παίζουν live με δύο ντράμερς. Τον Dale Crover και τον Coady Willis από Big Business. Οπότε μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς παρακολουθήσαμε…
Δ: Τι ακριβώς παρακολουθήσατε?
Γ: Το μεγαλύτερο τζαμάρισμα όλων των εποχών από τις μεγαλύτερες περσόνες όλων των εποχών!
Α: Την απόδειξη στο γιατί οι Melvins είναι τόσα χρόνια στην κορυφή!!!!
Γ: Βρήκαμε μία θέση στα πλάγια όπου δεν ακούγαμε σχεδόν καθόλου κιθάρα αλλά βλέπαμε στα
Α: Δυστυχώς είμασταν μακριά από την τεράστια μορφάρα που λέγεται Buzz Osborne. Η πλευρά απέναντι από αυτή που ήμασταν εμείς, είχε τον Buzz δίπλα της σε απόσταση αναπνοής!!
Δ: Θα έπαιζαν δύο διαφορετικά Setlist σωστά?
Γ: Από κόσμο που ρωτήσαμε όντως θα έπαιζαν διαφορετικά σετ. Αλλά δεν μπορώ να σου πω σίγουρα γιατί εμείς δεν έχουμε καμία άλλη πληροφορία για το live της Κυριακής. Πάντως η συναυλία ήταν χωρισμένη σε τρία κομμάτια. Περίπου… Στην αρχή βγήκε ο Buzz με τον Dale Crover και έπαιξαν 4 κομμάτια μόνοι τους από τους πρώτους δίσκους
Α: Να πούμε βέβαια ότι στην αρχή έπαιξαν οι Porn,οι οποίοι ξεκίνησαν με noise ήχους, αλλά εξελίχθηκαν σε αυτοσχεδιασμό μπάσου και drums. Και ότι οι Big Business δεν εμφανίστηκαν τη Δευτέρα.
Γ: Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να μιλήσουμε για την απόδοση του συγκροτήματος και τις αντιδράσεις του κοινού. Ήταν όλα και όλοι σε απόλυτη αρμονία
Α: Τι να πρωτοειπωθεί για τους Melvins. Ο Buzz Osborne με την απίστευτη αφάνα τραγουδούσε, «χόρευε» και μας σέρβιρε τα riffs του, ενώ ο μπασίστας Jared Waren γέμιζε τον ήχο τους. Εκεί που θέλω να σταθώ είναι στα …ακροβατικά των drummers, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μεταφορικά γιατί, αυτά που έπαιζαν ήταν μέρη με απίστευτο πάθος αλλά και αρκετά τεχνικά και μάλιστα για 2 σχεδόν ώρες. Κυριολεκτικά γιατί …να σας περιγράψω το τελευταίο τέταρτο. Ο Buzz φεύγει από τη σκηνή και μένουν οι 3 τους μόνο. Κάπου εκεί λοιπόν Crover και Willis αποφασίζουν ότι βαρέθηκαν να βασανίζουν το ίδιο set drums όλο το βράδυ και θέλουν να αλλάξουν. Σηκώνεται λοιπόν ο Crover ενώ συνεχίζει να παίζει το βαθύ τύμπανο, που έχει στο πάτωμα και βρίσκεται στην μέση των δύο set, και κατευθύνεται προς τον Willis. Ο Willis ανεβαίνει στο καρεκλάκι του, συνεχίζει να παίζει πιατίνια και πατάει πάνω στο δικό του βαθύ. Συνεχίζει να παίζει και πατώντας στο βαθύ του Crover παίρνει τη θέση του πίσω από το set του Crover ενώ ο Crover βρίσκεται ήδη πίσω από αυτό του Willis και συνεχίζουν κανονικά!!!!! Ειλικρινά, είχα μείνει άναυδος.
Δ: Παιδιά έχετε τίποτα να προσθέσετε για το τέλος?
United Forces: Οι Melvins είναι το Α και το Ω της rock μουσικής εδώ και πολλαααά χρόνια. Τελεία και παύλα.
Υ.Γ.: το παρακάτω περιστατικό είναι 100% αληθινό.
Buzz: Hello I’m Buzz and I’m playing to Melvins. I’m going to tell you a story about when Billy went out to play a show in leather trousers.
Billy Coady: Once upon a time i went out to a show in leather trousers and after 30 seconds I realized that I’ve made the biggest mistake of my entire life.
Buzz: I’m going to tell you a story about when Dale thought that his girlfriend was pregnant.
Dale Crover: And She Was!!
Buzz: I’m going to tell you a story about when Jared was in the drama club
Jared Waren: Once upon a time i was in the drama club and one day I decided to go out in leather trousers. After 30 seconds I realized that I’ve made the biggest mistake of my entire life.
Buzz: Hello! We Are Melvins! We are going to play something of the Bullhead album. The song is called Anaconda AND IT’S PROBABLY THE BEST SONG EVER WRITTEN….
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)