Του: Κώστα Τσιάκα
Η ώρα είναι κάπου εννιά και βρίσκω τον εαυτό μου ήδη καθισμένο στην θέση του οδηγού έτοιμο να αναχωρήσει Παρασκευή βράδυ για να «κατακτήσει» μία ακόμα φορά την ελληνική πρωτεύουσα. Σκέφτομαι ότι δεν έχω διάθεση για πολλές φασαρίες και πυροτεχνήματα, ούτε όμως και για «χαλαρά ποτάκια».
Βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στα Σεπόλια και στα Κάτω Πατήσια και ψάχνω απεγνωσμένα να παρκάρω όταν συνειδητοποιώ ότι από τις τσέπες μου λείπει κάτι πολύ βασικό που σπάνια απουσιάζει. Μία εβδομάδα έχω να καπνίσω και «τολμώ» να βρεθώ 10 περίπου το βράδυ Παρασκευής μακριά από το σπίτι μου και χωρίς την απαραίτητη «τυχερή ριξιά» στις τσέπες μου. Και εκεί που τα νεύρα μου αρχίζουν να πλησιάζουν σε οριακά σημεία λειτουργίας ακούω από το κάθισμα του συνοδηγού μία αγαπημένη γυναικεία παρουσία να μου υπενθυμίζει ότι μπορεί να με βοηθήσει να καλύψω την ολοένα και αυξανόμενη ανάγκη μου για νικοτίνη, λέγοντας «Εντάξει. Πως κάνεις ετσι; Έχω εγώ καπνό όχι πολύ αλλά… εντάξει. Ένα αίσθημα ανακούφισης με διαπερνά. Μετά από μία περίπου εβδομάδα η μέρα που είχα σχεδιάσει να γυρίσω στην «παλιές κακές συνήθειες» -να σημειώσω ότι εκτός από το κάπνισμα στερήθηκα και το αλκοόλ για περίπου μία εβδομάδα- δεν ήταν τυχαία. Ήταν η ίδια μέρα που τα rock ακούσματά μου θα επέστεφαν και αυτά στις δικές τους συνήθειες.
Και έρχεται λοιπόν η κρίσιμη στιγμή που ανακαλύπτω ότι μπορεί να στερούμε νικοτίνης αλλά μέσα στην τσέπη μου κρύβω κάτι πιο πολύτιμο. Ένα εισιτήριο. Ένα εισιτήριο που θα μου επιτρέψει να παρακολουθήσω μία παρέα Γάλλων να διασκευάζουν γνωστά rock κομμάτια με Αγγλικούς κατά κύριο λόγο στίχους σε ρυθμούς που θυμίζουν Βραζιλία, και όλα αυτά στην Ελλάδα σε ένα μαγαζί που φέρει το όνομα ενός Ρώσου αστροναύτη….
Και μετά σου λένε για σύνορα…..
Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι και εγώ στοιβαγμένος μαζί με πολλούς ακόμα (το Gagarin έμοιαζε πιο γεμάτο από ποτέ) κάπου στον εξώστη, με μία μπύρα στο χέρι και ένα τσιγάρο περίπου χειμωνιάτικο (και όχι καλοκαιρινό όπως συνιστούν οι Ρόδες) και παρασύρομαι σε trip-hop ρυθμούς που παραπέμπουν στο Bristol δια χειρός και φωνητικών χορδών της Ελληνίδας Όλγας Κουκλάκη. Ζορίζομαι αρκετά ομολογώ να αποκτήσω οπτική επαφή με την σκηνή του Gagarin οπότε αποφασίζω απλά να αφεθώ στους ήχους και να παρατηρήσω τα εκπληκτικά visuals πίσω από τη σκηνή. Και κάπου εκεί σκέφτομαι ότι τόσο όμορφα visuals είχα να δω από τότε στο Θέατρο Βράχων που είχα δει τους Thievery Corporation. Μα τι λέω. Αν είχα σκεφτεί έστω και λίγο λογικά τότε και δεν είχα φτάσει στη συναυλία τελευταία στιγμή θα είχα την ευκαιρία να απολαύσω από τότε την Όλγα. Πάντως είτε τότε είτε τώρα η μουσική της Όλγας Κουκλάκη φαίνεται πως ήταν «γραφτό» να με μαγέψει.
Και η ώρα έχει φτάσει 11 παρά. Η σιωπή λάμπει δια της απουσίας της στο χώρο αφού ακόμα και μουσική που δεν ακούγεται οι συζητήσεις μέσα στο χώρο δεν λένε να σταματήσουν. Και ξαφνικά εκεί που δεν βλέπω τίποτα ακούω τον κόσμο να φωνάζει.
Η μπάντα των Nouvelle Vague εμφανίζεται στη σκηνή και μία πανέμορφη ξανθιά παρουσία ρίχνει νότες στον αέρα από ένα κομμάτι από τον τελευταίο δίσκο της μπάντας που μέχρι τότε μουσικά αγνοούσα. Αλλά ποιος νοιάζεται για τίτλους κομματιών. Το αίσθημα που μου δημιουργεί η μουσική είναι τέτοιο που δεν με απασχολεί εκείνη τη στιγμή κάτι άλλο.
Ο χρόνος περνάει, περνάει γρήγορα. Οι ρυθμοί bossa nova και όχι μόνο έχουν κατακλύσει τον χώρο. Ακούω κομμάτια των Nouvelle Vague από το νέο τους δίσκο, καθώς και επιτυχίες από τους δύο προηγούμενους και απλά δεν χορταίνω. Δεν χορταίνω τη μουσική, μία μαγευτική θηλυκή παρουσία να τραγουδά για κάποια «Ανθρώπινη Μύγα» και να αναρωτιέμαι. Μα τις μύγες συνήθως τις ισοπεδώνεις με τη μυγοσκοτώστρα αλλά αυτή η μύγα θέλω να με ισοπεδώσει και όχι εγώ αυτή. Κάπου εκεί έρχεται η στιγμή για να ακούσουμε την διασκευή του τραγουδιού Love Will Tear Us Apart. Μέχρι ένα σημείο όλα είναι όπως τα περιμένουμε. Και εκεί που λες εντάξει τελειώνει το κομμάτι, οι ρυθμοί bossa nova αλλάζουν και το τραγούδι δείχνει σαν από μόνο του να επιστρέφει στις ρίζες του και στους Joy Division. Όμως όχι, η ιστορία δεν σταματάει εκεί. Ο drummer της μπάντας όπως και ο μπασίστας δείχνουν να έχουν τα κέφια τους. Ο ρυθμός αλλάζει και πάλι και τώρα θυμίζει κάτι σε Coldplay θα τολμούσα να πω. Η περίφημη πολυσυλλεκτικότητα που ο Freequency κυνηγάει καιρό τώρα βρίσκεται μέσα σε έναν πεντάλεπτο αυτοσχεδιασμό. Κάπου στις 12:40 οι bossa nova – jazz – reggae-δεν ξέρω άλλο χαρακτηρισμό, ρυθμοί των Nouvelle Vague μας αποχαιρετούν.
Η επιστροφή προς το σπίτι εκεί που περπατάω ακόμα στη Λιοσίων μου δημιουργεί μία παραίσθηση. «Είναι άραγε εδώ οι γραμμές του ηλεκτρικού ή μήπως είναι ο Σηκουάνας; Και αυτός απέναντι που ανάβει το τσιγάρο του είναι κάποιος τυχαίος περαστικός ή μήπως είναι ο Bob Marley»;
Τι νύχτα λοιπόν και αυτή. Μαζί με το τσιγάρο και το αλκοόλ μία ακόμα παλιά αγαπημένη συνήθεια επέστεψε στην δική μου πραγματικότητα. Δεύτερη φορά στον ίδιο χώρο να παρακολουθώ την ίδια μπάντα και να διαπιστώνω ότι είναι όχι εξίσου αλλά ίσως και καλύτερη απ’ ότι δύο χρόνια πριν. Τελικά ότι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες;
Υ. Γ. : Ζητώ συγγνώμη αν παρασύρθηκα αλλά με απλά λόγια η συναυλία των Nouvelle Vague στο Gagarin ήταν εξαιρετική. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω την παρέα που βρέθηκε δίπλα μας για την ευγενική τους προσφορά να μας χορηγήσουν καπνό σε έκτακτη ανάγκη και για το ευχάριστο κλίμα. Άντε και εις άλλα με υγεία!!!!!
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
Live Review: ISIS + Transitional @ Fuzz Club 22 (22/11)
Των: Γαβριήλ Φιλιππόπουλου, Άρη Παναγόπουλου & Βασίλη Τσίγκα
Tο να ζήσει κάποιος την εμπειρία ενός live των Isis είναι αυτό που λένε και στο χωριό μας: «Once in a lifetime experience». Ορισμένοι (όπως ο Γαβριήλ Φιλιππόπουλος) έχουν ζήσει δύο φορές αυτήν την εμπειρία. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι, τους οποίους μισούμε θανάσιμα, οι οποίοι έχουν δει και εκείνη τη φανταστική συναυλία στο Ρόδον (εποχής Panopticon). Ας είναι. Στο προκείμενο. Η συναυλία ήταν απλά σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ή. Από όλες τις απόψεις. Ίσως ήταν από τις πιο πλήρεις συναυλίες που θα μπορούσαμε να είχαμε παρακολουθήσει ever. Το νέο Fuzz Club είναι ένας πολύ όμορφος χώρος, με μεγάλη χωρητικότητα κάτι που βοήθησε τον πολύ (είναι η αλήθεια ) κόσμο να παρακολουθήσει άνετα και ανθρώπινα τη συναυλία.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Άγγλους Transitional. Είχαμε ακούσει ελάχιστα πράγματα από το MySpace τους και μας είχαν φανεί απίστευτα βαρετοί. Δεν μας απογοήτευσαν. Ήταν βαρετοί μέχρι θανάτου. Ανούσια riffs (?) και γενικά πολύ κακό για το τίποτα. Ενδεικτικά να αναφερθεί ότι από τα 6 τραγούδια που έπαιξαν άξιζαν κάτι μόνο τα 2 τελευταία. Επίσης, το ότι, έστω για τα live, δεν έχουν drummer στη σκηνή αλλά έναν υπολογιστή καταλογίζεται στα μειονεκτήματά τους.
Η ώρα είχε φτάσει 22:30 όταν οι Αμερικάνοι πάτησαν στη σκηνή. Όλοι, όπως τους θυμόμασταν, εκτός από τον Αaron Turner (κιθάρα/φωνή) ο οποίος πλέον μοιάζει πιο πολύ με Yeti παρά με άνθρωπο. Από εκεί και πέρα δεν θυμόμαστε πολλά πράγματα αφού συνήλθαμε από τη σφαλιάρα που φάγαμε περίπου μιάμιση ώρα μετά όταν και τελείωσε η συναυλία. Το σετ ήταν βασισμένο στον τελευταίο δίσκο, Wavering Radiant, με τα κομμάτια να παίζονται 3 φορές πιο δυνατά και πιο έντονα κάτι που βοήθησε την συναισθηματική μας κατάσταση να φτάσει σε άλλα στάνταρ κορύφωσης. Επίσης κάτι που έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι πλέον ο κόσμος αποδέχεται τα κομμάτια από τους δύο τελευταίους δίσκους και κοπανιέται εξίσου όπως με τα παλιά.
Οι ίδιοι οι Isis έδειχναν να το καταδιασκεδάζουν παρόλη την σοβαροφάνεια τους και το απροσπέλαστο στήσιμο πάνω στη σκηνή. Όλοι τους χτυπιόντουσαν σαν να μην υπάρχει αύριο με μπροστάρη τον Turner, ο οποίος απέδειξε για άλλη μία φορά ότι είναι τεράστιος μουσικός.
Μετά από τέτοια live δεν μπορείς παρά να γίνεσαι καλύτερος ακροατής και πιο σκεπτόμενος άνθρωπος γενικότερα. Με δύο λόγια, μετά από τέτοια live νιώθεις πιο «καθαρός». Και τα σχόλια που ακούστηκαν από πολλούς ότι δεν έπαιξαν το Celestial ή το The Beginning and the End ή το So Did We (βάλτε ο καθένας τον τίτλο του αγαπημένου του Isis τραγουδιού) είναι για εσωτερική κατανάλωση. Το live ήταν φανταστικό και πέρα από κάθε προσδοκία.
Setlist (κατά προσέγγιση)
Hall of The Dead
Stone To Wake A Serpent
Dulcinea
20 minutes/ 40 years
Ghost Key
Backlit
Threshold of Transformation
______
Carry
Altered Course
Tο να ζήσει κάποιος την εμπειρία ενός live των Isis είναι αυτό που λένε και στο χωριό μας: «Once in a lifetime experience». Ορισμένοι (όπως ο Γαβριήλ Φιλιππόπουλος) έχουν ζήσει δύο φορές αυτήν την εμπειρία. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι, τους οποίους μισούμε θανάσιμα, οι οποίοι έχουν δει και εκείνη τη φανταστική συναυλία στο Ρόδον (εποχής Panopticon). Ας είναι. Στο προκείμενο. Η συναυλία ήταν απλά σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ή. Από όλες τις απόψεις. Ίσως ήταν από τις πιο πλήρεις συναυλίες που θα μπορούσαμε να είχαμε παρακολουθήσει ever. Το νέο Fuzz Club είναι ένας πολύ όμορφος χώρος, με μεγάλη χωρητικότητα κάτι που βοήθησε τον πολύ (είναι η αλήθεια ) κόσμο να παρακολουθήσει άνετα και ανθρώπινα τη συναυλία.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Άγγλους Transitional. Είχαμε ακούσει ελάχιστα πράγματα από το MySpace τους και μας είχαν φανεί απίστευτα βαρετοί. Δεν μας απογοήτευσαν. Ήταν βαρετοί μέχρι θανάτου. Ανούσια riffs (?) και γενικά πολύ κακό για το τίποτα. Ενδεικτικά να αναφερθεί ότι από τα 6 τραγούδια που έπαιξαν άξιζαν κάτι μόνο τα 2 τελευταία. Επίσης, το ότι, έστω για τα live, δεν έχουν drummer στη σκηνή αλλά έναν υπολογιστή καταλογίζεται στα μειονεκτήματά τους.
Η ώρα είχε φτάσει 22:30 όταν οι Αμερικάνοι πάτησαν στη σκηνή. Όλοι, όπως τους θυμόμασταν, εκτός από τον Αaron Turner (κιθάρα/φωνή) ο οποίος πλέον μοιάζει πιο πολύ με Yeti παρά με άνθρωπο. Από εκεί και πέρα δεν θυμόμαστε πολλά πράγματα αφού συνήλθαμε από τη σφαλιάρα που φάγαμε περίπου μιάμιση ώρα μετά όταν και τελείωσε η συναυλία. Το σετ ήταν βασισμένο στον τελευταίο δίσκο, Wavering Radiant, με τα κομμάτια να παίζονται 3 φορές πιο δυνατά και πιο έντονα κάτι που βοήθησε την συναισθηματική μας κατάσταση να φτάσει σε άλλα στάνταρ κορύφωσης. Επίσης κάτι που έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι πλέον ο κόσμος αποδέχεται τα κομμάτια από τους δύο τελευταίους δίσκους και κοπανιέται εξίσου όπως με τα παλιά.
Οι ίδιοι οι Isis έδειχναν να το καταδιασκεδάζουν παρόλη την σοβαροφάνεια τους και το απροσπέλαστο στήσιμο πάνω στη σκηνή. Όλοι τους χτυπιόντουσαν σαν να μην υπάρχει αύριο με μπροστάρη τον Turner, ο οποίος απέδειξε για άλλη μία φορά ότι είναι τεράστιος μουσικός.
Μετά από τέτοια live δεν μπορείς παρά να γίνεσαι καλύτερος ακροατής και πιο σκεπτόμενος άνθρωπος γενικότερα. Με δύο λόγια, μετά από τέτοια live νιώθεις πιο «καθαρός». Και τα σχόλια που ακούστηκαν από πολλούς ότι δεν έπαιξαν το Celestial ή το The Beginning and the End ή το So Did We (βάλτε ο καθένας τον τίτλο του αγαπημένου του Isis τραγουδιού) είναι για εσωτερική κατανάλωση. Το live ήταν φανταστικό και πέρα από κάθε προσδοκία.
Setlist (κατά προσέγγιση)
Hall of The Dead
Stone To Wake A Serpent
Dulcinea
20 minutes/ 40 years
Ghost Key
Backlit
Threshold of Transformation
______
Carry
Altered Course
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)