Οι Monovine απαντούν σε ερωτήσεις στο studio του Freequency και παίζουν live το κομμάτι τους "Lucky Rabbit".
Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009
Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009
Live Review: Keelhaul + Extraordinary Rendition @ An Club (10/12)
Των Άρη Παναγόπουλου & Γαβριήλ Φιλιππόπουλου
Για δεύτερη φορά μέσα 2 εβδομάδες πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε συναυλία στο An Club χωρίς να έχουμε προμηθευτεί πιο πριν εισιτήρια. Δεν είχαμε βάλει μυαλό μετά την αποτυχία μας με τους Woven Hand. Βέβαια το κύριο επιχείρημά μας ήταν ότι, αν ένα live των Keelhaul είναι sold out, τότε κάτι πάει πάρα πολύ καλά στη σκηνή και δε το έχουμε πάρει χαμπάρι. Θα χαιρόμασταν από την μία θα πικραινόμασταν από την άλλη.
Φτάσαμε στο An και τελικά είδαμε ότι δε θα είμαστε παραπάνω από 100 άτομα εκείνη την μέρα. Αγοράσαμε το πολυπόθητο εισιτήριο και αμέσως κατευθυνθήκαμε για την απαραίτητη κατάθεση στο merchandise των Keelhaul, το οποίο διαχειριζόταν ο Will Scharf, drummer του συγκροτήματος.
Έτοιμοι πλέον για το live υποδεχόμαστε τους Θεσσαλονικείς Extraordinary Rendition και την κεφαλή γαϊδάρου με την οποία έντυσαν το ένα μικρόφωνο. Εμφανίστηκαν ως trio, αφού δυστυχώς, ο μπασίστας τους έσπασε το χέρι του. Γεγονός το οποίο δε φάνηκε να τους πτοεί, καθώς ο ήχος τους ήταν πάρα
πολύ καλός και μεταξύ τους φάνηκαν αρκετά δεμένοι (αποτέλεσμα σοβαρής ενασχόλησης και αρκετών προβών). Στα αυτιά μας έλειπε ο ήχος του μπάσου, αλλά όχι σε ενοχλητικό βαθμό. Η μουσική τους αρκετά κοντά σε αυτή των Keelhaul και ίσως λίγο περισσότερο τεχνική. Σημείο στο οποίο θέλουμε να σταθούμε, καθώς φάνηκε ότι όλοι τους ξέρουν να χειρίζονται εξαιρετικά τα όργανά τους (Γαβριήλ: «Γιατί πιστεύω ότι και μπασίστας τους θα παίζει παπάδες;»). Η εμφάνισή τους κινήθηκε σε παρεΐστικο κλίμα με τον κιθαρίστα και το κοινό να ανοίγουν διάλογο μεταξύ των κομματιών. Έπαιξαν κομμάτια από το demo τους καθώς και 2 καινούρια και κατέβηκαν από τη σκηνή μετά από μισή ώρα περίπου παίζοντας, μετά από απαίτηση του κοινού, για άλλη μια φορά το δεύτερο καινούριο τους κομμάτι.
Οι Keelhaul, από την άλλη, δεν είχαν προβλήματα τραυματισμών και απουσιών. Ανέβηκαν και οι 4 στη σκηνή και για παραπάνω από μια ώρα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Οι δύο κιθαρίστες στις άκρες της σκηνής έδειξαν από την αρχή τις διαθέσεις τους, προσφέροντας στα 100 περίπου άτομα τόνους από riffs, ενώ ο μπασίστας με τον αρκετά βαρ
ύ του ήχο συμπλήρωνε τον ήχο τους. Και λίγο πιο πίσω ο drummer έδινε τον καλύτερό του εαυτό, παίζοντας με αρκετή δύναμη τα πολύπλοκα μέρη του. Βέβαια, αρκετές φορές χρειάστηκε να στηρίξει τα πιατίνια του, καθώς αυτά δεν άντεχαν τη δύναμη και έγερναν προς το set του και μάλιστα εν μέσω των τραγουδιών. Μετά από 2 με 3 κομμάτια ο κιθαρίστας – τραγουδιστής – Θανάσης Λάλας, μας υψώνει μια μπύρα και αναφωνεί “cheers”. Εκείνη τη στιγμή ο μπασίστας μας ανακοινώνει ότι συνήθως όλοι πίνουν κάτι, αλλά το προηγούμενο βράδυ είχαν συναχωθεί οι υπόλοιποι 3 και για αυτό απλά μας σήκωσαν το χέρι σα να κρατούν και αυτοί μπουκάλι μπύρας και αναφώνησαν “cheers”. Το συνάχι δε φάνηκε να έχει ιδιαίτερη επίδραση πάνω τους. Η περίπου 1:30 ώρα για την οποία βρίσκονταν στη σκήνη κύλησε πανέμορφα. Ο ήχος τους ήταν καταπληκτικός, κοινό και συγκρότημα έδειχναν να περνούν πολύ καλά και η απόδοσή τους, παρά το συνάχι των 3 από τους 4 ήταν άριστη.
Αν δεν μας το έλεγαν οι ίδιοι ότι ήταν άρρωστοι δεν θα έιχαμε καταλάβει τίποτα. Και οι Keelhaul και οι Extraordinary Rendition μας προσφέραν 2 πολύ καλές εμφανίσεις. Στηριζόμενοι και στις πολύ καλές εκτελιστικές τους δυνατότητες, αλλά και στον εξαιρετικό ήχο, τα 2 συγκροτήματα άφησαν ικανοποιημένο το κοινό.
Ήταν μια συναυλία ακριβώς όπως αρμόζει στο χώρο. Το κοινό, λιγοστό, αλλά αυτό που πάντα ακολουθεί τέτοιου είδους μπάντες. Το κλίμα, παρεΐστικο και χαλαρό, σα να παρακολουθείς 2 μπάντες φίλων οι οποίες παίζουν μόνο για εσένα και τον εαυτό τους.
Το σίγουρο είναι πως θα πρέπει όλες αυτές οι μπάντες, του λεγόμενου underground, να αρχίζουν να στηρίζονται περισσότερο και από το ελληνικό κοινό. Και επίσης, πως κάθε φορά που παρακολοθούμε τέτοια «ζεστά» live η αγάπη μας για αυτή την μουσική γίνεται όλο και μεγαλύτερη.
Για δεύτερη φορά μέσα 2 εβδομάδες πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε συναυλία στο An Club χωρίς να έχουμε προμηθευτεί πιο πριν εισιτήρια. Δεν είχαμε βάλει μυαλό μετά την αποτυχία μας με τους Woven Hand. Βέβαια το κύριο επιχείρημά μας ήταν ότι, αν ένα live των Keelhaul είναι sold out, τότε κάτι πάει πάρα πολύ καλά στη σκηνή και δε το έχουμε πάρει χαμπάρι. Θα χαιρόμασταν από την μία θα πικραινόμασταν από την άλλη.
Φτάσαμε στο An και τελικά είδαμε ότι δε θα είμαστε παραπάνω από 100 άτομα εκείνη την μέρα. Αγοράσαμε το πολυπόθητο εισιτήριο και αμέσως κατευθυνθήκαμε για την απαραίτητη κατάθεση στο merchandise των Keelhaul, το οποίο διαχειριζόταν ο Will Scharf, drummer του συγκροτήματος.
Έτοιμοι πλέον για το live υποδεχόμαστε τους Θεσσαλονικείς Extraordinary Rendition και την κεφαλή γαϊδάρου με την οποία έντυσαν το ένα μικρόφωνο. Εμφανίστηκαν ως trio, αφού δυστυχώς, ο μπασίστας τους έσπασε το χέρι του. Γεγονός το οποίο δε φάνηκε να τους πτοεί, καθώς ο ήχος τους ήταν πάρα
πολύ καλός και μεταξύ τους φάνηκαν αρκετά δεμένοι (αποτέλεσμα σοβαρής ενασχόλησης και αρκετών προβών). Στα αυτιά μας έλειπε ο ήχος του μπάσου, αλλά όχι σε ενοχλητικό βαθμό. Η μουσική τους αρκετά κοντά σε αυτή των Keelhaul και ίσως λίγο περισσότερο τεχνική. Σημείο στο οποίο θέλουμε να σταθούμε, καθώς φάνηκε ότι όλοι τους ξέρουν να χειρίζονται εξαιρετικά τα όργανά τους (Γαβριήλ: «Γιατί πιστεύω ότι και μπασίστας τους θα παίζει παπάδες;»). Η εμφάνισή τους κινήθηκε σε παρεΐστικο κλίμα με τον κιθαρίστα και το κοινό να ανοίγουν διάλογο μεταξύ των κομματιών. Έπαιξαν κομμάτια από το demo τους καθώς και 2 καινούρια και κατέβηκαν από τη σκηνή μετά από μισή ώρα περίπου παίζοντας, μετά από απαίτηση του κοινού, για άλλη μια φορά το δεύτερο καινούριο τους κομμάτι.Οι Keelhaul, από την άλλη, δεν είχαν προβλήματα τραυματισμών και απουσιών. Ανέβηκαν και οι 4 στη σκηνή και για παραπάνω από μια ώρα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Οι δύο κιθαρίστες στις άκρες της σκηνής έδειξαν από την αρχή τις διαθέσεις τους, προσφέροντας στα 100 περίπου άτομα τόνους από riffs, ενώ ο μπασίστας με τον αρκετά βαρ
ύ του ήχο συμπλήρωνε τον ήχο τους. Και λίγο πιο πίσω ο drummer έδινε τον καλύτερό του εαυτό, παίζοντας με αρκετή δύναμη τα πολύπλοκα μέρη του. Βέβαια, αρκετές φορές χρειάστηκε να στηρίξει τα πιατίνια του, καθώς αυτά δεν άντεχαν τη δύναμη και έγερναν προς το set του και μάλιστα εν μέσω των τραγουδιών. Μετά από 2 με 3 κομμάτια ο κιθαρίστας – τραγουδιστής – Θανάσης Λάλας, μας υψώνει μια μπύρα και αναφωνεί “cheers”. Εκείνη τη στιγμή ο μπασίστας μας ανακοινώνει ότι συνήθως όλοι πίνουν κάτι, αλλά το προηγούμενο βράδυ είχαν συναχωθεί οι υπόλοιποι 3 και για αυτό απλά μας σήκωσαν το χέρι σα να κρατούν και αυτοί μπουκάλι μπύρας και αναφώνησαν “cheers”. Το συνάχι δε φάνηκε να έχει ιδιαίτερη επίδραση πάνω τους. Η περίπου 1:30 ώρα για την οποία βρίσκονταν στη σκήνη κύλησε πανέμορφα. Ο ήχος τους ήταν καταπληκτικός, κοινό και συγκρότημα έδειχναν να περνούν πολύ καλά και η απόδοσή τους, παρά το συνάχι των 3 από τους 4 ήταν άριστη.Αν δεν μας το έλεγαν οι ίδιοι ότι ήταν άρρωστοι δεν θα έιχαμε καταλάβει τίποτα. Και οι Keelhaul και οι Extraordinary Rendition μας προσφέραν 2 πολύ καλές εμφανίσεις. Στηριζόμενοι και στις πολύ καλές εκτελιστικές τους δυνατότητες, αλλά και στον εξαιρετικό ήχο, τα 2 συγκροτήματα άφησαν ικανοποιημένο το κοινό.
Ήταν μια συναυλία ακριβώς όπως αρμόζει στο χώρο. Το κοινό, λιγοστό, αλλά αυτό που πάντα ακολουθεί τέτοιου είδους μπάντες. Το κλίμα, παρεΐστικο και χαλαρό, σα να παρακολουθείς 2 μπάντες φίλων οι οποίες παίζουν μόνο για εσένα και τον εαυτό τους.
Το σίγουρο είναι πως θα πρέπει όλες αυτές οι μπάντες, του λεγόμενου underground, να αρχίζουν να στηρίζονται περισσότερο και από το ελληνικό κοινό. Και επίσης, πως κάθε φορά που παρακολοθούμε τέτοια «ζεστά» live η αγάπη μας για αυτή την μουσική γίνεται όλο και μεγαλύτερη.
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009
Live Review: Melvins @ Rodeo Club (30/11)
Η παρακάτω αφήγηση γίνεται σε ένα φανταστικό πλαίσιο αλλά βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Γνωστός δημοσιογράφος ξένου τηλεοπτικού δικτύου πήρε συνέντευξη από τους United Forces, Άρη Παναγόπουλο και Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, για την πρόσφατη συναυλία των Μelvins στην Αθήνα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική..
Δημοσιογράφος (Δ): Πως και αποφασίσατε να πάτε στο live των Melvins δεδομένων των Κασσάνδρων που έλεγαν ότι θα ήταν μία αποτυχία, λόγω της επιλογής του χώρου?
Άρης (Α): Όταν μάθαμε για τη συναυλία είπαμε αμέσως ότι δεν πρόκειται να τη χάσουμε. Ανακοινώθηκε ο χώρος διεξαγωγής ανακαλέσαμε. Τελικά βέβαια επικράτησε το ότι δεν έχουμε δει ποτέ live των Melvins και Σάββατο μεσημέρι λίγη ώρα πριν κλείσει το εκδοτήριο των εισιτηρίων αποφασίσαμε να πάμε.
Γαβριήλ (Γ): Κοίτα ήταν η πρώτη φορά των Melvins στην Ελλάδα. Μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει επηρεάσει άπαντες στην underground (και όχι μόνο) heavy rock σκηνή. Διαβάσαμε ότι θα έρθουν και οι Big Business μαζί τους οπότε ήταν καθαρά θέμα συνείδησης (sic.) η παρακολούθηση αυτής της συναυλίας.
Δ: Δεν σας αποθάρρυνε καθόλου το γεγονός ότι το Rodeo είναι ένα μικρό μαγαζί και μάλλον θα ήταν δύσκολη η απόλαυση της συναυλίας?
Α: Προσωπικά δεν είχα παρακολουθήσει ξανά συναυλία στο Rodeo και η μόνη πληροφόρηση που είχα για το χώρο ήταν ότι μου είχε πει ο Γαβριήλ. Διαπίστωσα τελικά ότι είχε άδικο: ο χώρος δεν κάνει ούτε για παρουσίαση τάπερ!!!!
Γ: Για μένα το Rodeo είναι από τους πλέον ακατάλληλους χώρους για τέτοιου είδους συναυλίες. Αλλά για τους Melvins μιλάμε. Θα τους έβλεπα και στο Fragelico (που λέει ο λόγος)!
Δ: Για πείτε μας λίγα πράγματα για το live αυτό καθεαυτό.
Α: Απλά απίστευτο. Τέσσερις ή τρεις άνθρωποι στη σκηνή οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται πως θα είναι ο χώρος, αλλά πως θα σε κάνουν να περάσεις καλά. Και 2 drummers οι οποίοι άλλοτε παίζουν σαν ένα και άλλοτε ο καθένας τα δικά του. Και να σημειώσω ότι ο Crover είναι δεξιόχειρας και ο Willis αριστερόχειρας.
Γ: Μόλις μπήκα μέσα στο χώρο το πρώτο πράγμα που κοίταξα είναι αν θα υπήρχαν δύο σετ τύμπανα πάνω στη σκηνή. Και προς έκπληξη μου υπήρχαν! Τα τελευταία χρόνια οι Melvins ηχογραφούν και παίζουν live με δύο ντράμερς. Τον Dale Crover και τον Coady Willis από Big Business. Οπότε μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς παρακολουθήσαμε…
Δ: Τι ακριβώς παρακολουθήσατε?
Γ: Το μεγαλύτερο τζαμάρισμα όλων των εποχών από τις μεγαλύτερες περσόνες όλων των εποχών!
Α: Την απόδειξη στο γιατί οι Melvins είναι τόσα χρόνια στην κορυφή!!!!
Γ: Βρήκαμε μία θέση στα πλάγια όπου δεν ακούγαμε σχεδόν καθόλου κιθάρα αλλά βλέπαμε στα
Α: Δυστυχώς είμασταν μακριά από την τεράστια μορφάρα που λέγεται Buzz Osborne. Η πλευρά απέναντι από αυτή που ήμασταν εμείς, είχε τον Buzz δίπλα της σε απόσταση αναπνοής!!
Δ: Θα έπαιζαν δύο διαφορετικά Setlist σωστά?
Γ: Από κόσμο που ρωτήσαμε όντως θα έπαιζαν διαφορετικά σετ. Αλλά δεν μπορώ να σου πω σίγουρα γιατί εμείς δεν έχουμε καμία άλλη πληροφορία για το live της Κυριακής. Πάντως η συναυλία ήταν χωρισμένη σε τρία κομμάτια. Περίπου… Στην αρχή βγήκε ο Buzz με τον Dale Crover και έπαιξαν 4 κομμάτια μόνοι τους από τους πρώτους δίσκους
Α: Να πούμε βέβαια ότι στην αρχή έπαιξαν οι Porn,οι οποίοι ξεκίνησαν με noise ήχους, αλλά εξελίχθηκαν σε αυτοσχεδιασμό μπάσου και drums. Και ότι οι Big Business δεν εμφανίστηκαν τη Δευτέρα.
Γ: Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να μιλήσουμε για την απόδοση του συγκροτήματος και τις αντιδράσεις του κοινού. Ήταν όλα και όλοι σε απόλυτη αρμονία
Α: Τι να πρωτοειπωθεί για τους Melvins. Ο Buzz Osborne με την απίστευτη αφάνα τραγουδούσε, «χόρευε» και μας σέρβιρε τα riffs του, ενώ ο μπασίστας Jared Waren γέμιζε τον ήχο τους. Εκεί που θέλω να σταθώ είναι στα …ακροβατικά των drummers, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μεταφορικά γιατί, αυτά που έπαιζαν ήταν μέρη με απίστευτο πάθος αλλά και αρκετά τεχνικά και μάλιστα για 2 σχεδόν ώρες. Κυριολεκτικά γιατί …να σας περιγράψω το τελευταίο τέταρτο. Ο Buzz φεύγει από τη σκηνή και μένουν οι 3 τους μόνο. Κάπου εκεί λοιπόν Crover και Willis αποφασίζουν ότι βαρέθηκαν να βασανίζουν το ίδιο set drums όλο το βράδυ και θέλουν να αλλάξουν. Σηκώνεται λοιπόν ο Crover ενώ συνεχίζει να παίζει το βαθύ τύμπανο, που έχει στο πάτωμα και βρίσκεται στην μέση των δύο set, και κατευθύνεται προς τον Willis. Ο Willis ανεβαίνει στο καρεκλάκι του, συνεχίζει να παίζει πιατίνια και πατάει πάνω στο δικό του βαθύ. Συνεχίζει να παίζει και πατώντας στο βαθύ του Crover παίρνει τη θέση του πίσω από το set του Crover ενώ ο Crover βρίσκεται ήδη πίσω από αυτό του Willis και συνεχίζουν κανονικά!!!!! Ειλικρινά, είχα μείνει άναυδος.
Δ: Παιδιά έχετε τίποτα να προσθέσετε για το τέλος?
United Forces: Οι Melvins είναι το Α και το Ω της rock μουσικής εδώ και πολλαααά χρόνια. Τελεία και παύλα.
Υ.Γ.: το παρακάτω περιστατικό είναι 100% αληθινό.
Buzz: Hello I’m Buzz and I’m playing to Melvins. I’m going to tell you a story about when Billy went out to play a show in leather trousers.
Billy Coady: Once upon a time i went out to a show in leather trousers and after 30 seconds I realized that I’ve made the biggest mistake of my entire life.
Buzz: I’m going to tell you a story about when Dale thought that his girlfriend was pregnant.
Dale Crover: And She Was!!
Buzz: I’m going to tell you a story about when Jared was in the drama club
Jared Waren: Once upon a time i was in the drama club and one day I decided to go out in leather trousers. After 30 seconds I realized that I’ve made the biggest mistake of my entire life.
Buzz: Hello! We Are Melvins! We are going to play something of the Bullhead album. The song is called Anaconda AND IT’S PROBABLY THE BEST SONG EVER WRITTEN….
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
Live Review: Nouvelle Vague @ Gagarin 205 (27/11)
Του: Κώστα Τσιάκα
Η ώρα είναι κάπου εννιά και βρίσκω τον εαυτό μου ήδη καθισμένο στην θέση του οδηγού έτοιμο να αναχωρήσει Παρασκευή βράδυ για να «κατακτήσει» μία ακόμα φορά την ελληνική πρωτεύουσα. Σκέφτομαι ότι δεν έχω διάθεση για πολλές φασαρίες και πυροτεχνήματα, ούτε όμως και για «χαλαρά ποτάκια».
Βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στα Σεπόλια και στα Κάτω Πατήσια και ψάχνω απεγνωσμένα να παρκάρω όταν συνειδητοποιώ ότι από τις τσέπες μου λείπει κάτι πολύ βασικό που σπάνια απουσιάζει. Μία εβδομάδα έχω να καπνίσω και «τολμώ» να βρεθώ 10 περίπου το βράδυ Παρασκευής μακριά από το σπίτι μου και χωρίς την απαραίτητη «τυχερή ριξιά» στις τσέπες μου. Και εκεί που τα νεύρα μου αρχίζουν να πλησιάζουν σε οριακά σημεία λειτουργίας ακούω από το κάθισμα του συνοδηγού μία αγαπημένη γυναικεία παρουσία να μου υπενθυμίζει ότι μπορεί να με βοηθήσει να καλύψω την ολοένα και αυξανόμενη ανάγκη μου για νικοτίνη, λέγοντας «Εντάξει. Πως κάνεις ετσι; Έχω εγώ καπνό όχι πολύ αλλά… εντάξει. Ένα αίσθημα ανακούφισης με διαπερνά. Μετά από μία περίπου εβδομάδα η μέρα που είχα σχεδιάσει να γυρίσω στην «παλιές κακές συνήθειες» -να σημειώσω ότι εκτός από το κάπνισμα στερήθηκα και το αλκοόλ για περίπου μία εβδομάδα- δεν ήταν τυχαία. Ήταν η ίδια μέρα που τα rock ακούσματά μου θα επέστεφαν και αυτά στις δικές τους συνήθειες.
Και έρχεται λοιπόν η κρίσιμη στιγμή που ανακαλύπτω ότι μπορεί να στερούμε νικοτίνης αλλά μέσα στην τσέπη μου κρύβω κάτι πιο πολύτιμο. Ένα εισιτήριο. Ένα εισιτήριο που θα μου επιτρέψει να παρακολουθήσω μία παρέα Γάλλων να διασκευάζουν γνωστά rock κομμάτια με Αγγλικούς κατά κύριο λόγο στίχους σε ρυθμούς που θυμίζουν Βραζιλία, και όλα αυτά στην Ελλάδα σε ένα μαγαζί που φέρει το όνομα ενός Ρώσου αστροναύτη….
Και μετά σου λένε για σύνορα…..
Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι και εγώ στοιβαγμένος μαζί με πολλούς ακόμα (το Gagarin έμοιαζε πιο γεμάτο από ποτέ) κάπου στον εξώστη, με μία μπύρα στο χέρι και ένα τσιγάρο περίπου χειμωνιάτικο (και όχι καλοκαιρινό όπως συνιστούν οι Ρόδες) και παρασύρομαι σε trip-hop ρυθμούς που παραπέμπουν στο Bristol δια χειρός και φωνητικών χορδών της Ελληνίδας Όλγας Κουκλάκη. Ζορίζομαι αρκετά ομολογώ να αποκτήσω οπτική επαφή με την σκηνή του Gagarin οπότε αποφασίζω απλά να αφεθώ στους ήχους και να παρατηρήσω τα εκπληκτικά visuals πίσω από τη σκηνή. Και κάπου εκεί σκέφτομαι ότι τόσο όμορφα visuals είχα να δω από τότε στο Θέατρο Βράχων που είχα δει τους Thievery Corporation. Μα τι λέω. Αν είχα σκεφτεί έστω και λίγο λογικά τότε και δεν είχα φτάσει στη συναυλία τελευταία στιγμή θα είχα την ευκαιρία να απολαύσω από τότε την Όλγα. Πάντως είτε τότε είτε τώρα η μουσική της Όλγας Κουκλάκη φαίνεται πως ήταν «γραφτό» να με μαγέψει.
Και η ώρα έχει φτάσει 11 παρά. Η σιωπή λάμπει δια της απουσίας της στο χώρο αφού ακόμα και μουσική που δεν ακούγεται οι συζητήσεις μέσα στο χώρο δεν λένε να σταματήσουν. Και ξαφνικά εκεί που δεν βλέπω τίποτα ακούω τον κόσμο να φωνάζει.
Η μπάντα των Nouvelle Vague εμφανίζεται στη σκηνή και μία πανέμορφη ξανθιά παρουσία ρίχνει νότες στον αέρα από ένα κομμάτι από τον τελευταίο δίσκο της μπάντας που μέχρι τότε μουσικά αγνοούσα. Αλλά ποιος νοιάζεται για τίτλους κομματιών. Το αίσθημα που μου δημιουργεί η μουσική είναι τέτοιο που δεν με απασχολεί εκείνη τη στιγμή κάτι άλλο.
Ο χρόνος περνάει, περνάει γρήγορα. Οι ρυθμοί bossa nova και όχι μόνο έχουν κατακλύσει τον χώρο. Ακούω κομμάτια των Nouvelle Vague από το νέο τους δίσκο, καθώς και επιτυχίες από τους δύο προηγούμενους και απλά δεν χορταίνω. Δεν χορταίνω τη μουσική, μία μαγευτική θηλυκή παρουσία να τραγουδά για κάποια «Ανθρώπινη Μύγα» και να αναρωτιέμαι. Μα τις μύγες συνήθως τις ισοπεδώνεις με τη μυγοσκοτώστρα αλλά αυτή η μύγα θέλω να με ισοπεδώσει και όχι εγώ αυτή. Κάπου εκεί έρχεται η στιγμή για να ακούσουμε την διασκευή του τραγουδιού Love Will Tear Us Apart. Μέχρι ένα σημείο όλα είναι όπως τα περιμένουμε. Και εκεί που λες εντάξει τελειώνει το κομμάτι, οι ρυθμοί bossa nova αλλάζουν και το τραγούδι δείχνει σαν από μόνο του να επιστρέφει στις ρίζες του και στους Joy Division. Όμως όχι, η ιστορία δεν σταματάει εκεί. Ο drummer της μπάντας όπως και ο μπασίστας δείχνουν να έχουν τα κέφια τους. Ο ρυθμός αλλάζει και πάλι και τώρα θυμίζει κάτι σε Coldplay θα τολμούσα να πω. Η περίφημη πολυσυλλεκτικότητα που ο Freequency κυνηγάει καιρό τώρα βρίσκεται μέσα σε έναν πεντάλεπτο αυτοσχεδιασμό. Κάπου στις 12:40 οι bossa nova – jazz – reggae-δεν ξέρω άλλο χαρακτηρισμό, ρυθμοί των Nouvelle Vague μας αποχαιρετούν.
Η επιστροφή προς το σπίτι εκεί που περπατάω ακόμα στη Λιοσίων μου δημιουργεί μία παραίσθηση. «Είναι άραγε εδώ οι γραμμές του ηλεκτρικού ή μήπως είναι ο Σηκουάνας; Και αυτός απέναντι που ανάβει το τσιγάρο του είναι κάποιος τυχαίος περαστικός ή μήπως είναι ο Bob Marley»;
Τι νύχτα λοιπόν και αυτή. Μαζί με το τσιγάρο και το αλκοόλ μία ακόμα παλιά αγαπημένη συνήθεια επέστεψε στην δική μου πραγματικότητα. Δεύτερη φορά στον ίδιο χώρο να παρακολουθώ την ίδια μπάντα και να διαπιστώνω ότι είναι όχι εξίσου αλλά ίσως και καλύτερη απ’ ότι δύο χρόνια πριν. Τελικά ότι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες;
Υ. Γ. : Ζητώ συγγνώμη αν παρασύρθηκα αλλά με απλά λόγια η συναυλία των Nouvelle Vague στο Gagarin ήταν εξαιρετική. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω την παρέα που βρέθηκε δίπλα μας για την ευγενική τους προσφορά να μας χορηγήσουν καπνό σε έκτακτη ανάγκη και για το ευχάριστο κλίμα. Άντε και εις άλλα με υγεία!!!!!
Η ώρα είναι κάπου εννιά και βρίσκω τον εαυτό μου ήδη καθισμένο στην θέση του οδηγού έτοιμο να αναχωρήσει Παρασκευή βράδυ για να «κατακτήσει» μία ακόμα φορά την ελληνική πρωτεύουσα. Σκέφτομαι ότι δεν έχω διάθεση για πολλές φασαρίες και πυροτεχνήματα, ούτε όμως και για «χαλαρά ποτάκια».
Βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στα Σεπόλια και στα Κάτω Πατήσια και ψάχνω απεγνωσμένα να παρκάρω όταν συνειδητοποιώ ότι από τις τσέπες μου λείπει κάτι πολύ βασικό που σπάνια απουσιάζει. Μία εβδομάδα έχω να καπνίσω και «τολμώ» να βρεθώ 10 περίπου το βράδυ Παρασκευής μακριά από το σπίτι μου και χωρίς την απαραίτητη «τυχερή ριξιά» στις τσέπες μου. Και εκεί που τα νεύρα μου αρχίζουν να πλησιάζουν σε οριακά σημεία λειτουργίας ακούω από το κάθισμα του συνοδηγού μία αγαπημένη γυναικεία παρουσία να μου υπενθυμίζει ότι μπορεί να με βοηθήσει να καλύψω την ολοένα και αυξανόμενη ανάγκη μου για νικοτίνη, λέγοντας «Εντάξει. Πως κάνεις ετσι; Έχω εγώ καπνό όχι πολύ αλλά… εντάξει. Ένα αίσθημα ανακούφισης με διαπερνά. Μετά από μία περίπου εβδομάδα η μέρα που είχα σχεδιάσει να γυρίσω στην «παλιές κακές συνήθειες» -να σημειώσω ότι εκτός από το κάπνισμα στερήθηκα και το αλκοόλ για περίπου μία εβδομάδα- δεν ήταν τυχαία. Ήταν η ίδια μέρα που τα rock ακούσματά μου θα επέστεφαν και αυτά στις δικές τους συνήθειες.
Και έρχεται λοιπόν η κρίσιμη στιγμή που ανακαλύπτω ότι μπορεί να στερούμε νικοτίνης αλλά μέσα στην τσέπη μου κρύβω κάτι πιο πολύτιμο. Ένα εισιτήριο. Ένα εισιτήριο που θα μου επιτρέψει να παρακολουθήσω μία παρέα Γάλλων να διασκευάζουν γνωστά rock κομμάτια με Αγγλικούς κατά κύριο λόγο στίχους σε ρυθμούς που θυμίζουν Βραζιλία, και όλα αυτά στην Ελλάδα σε ένα μαγαζί που φέρει το όνομα ενός Ρώσου αστροναύτη….
Και μετά σου λένε για σύνορα…..
Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι και εγώ στοιβαγμένος μαζί με πολλούς ακόμα (το Gagarin έμοιαζε πιο γεμάτο από ποτέ) κάπου στον εξώστη, με μία μπύρα στο χέρι και ένα τσιγάρο περίπου χειμωνιάτικο (και όχι καλοκαιρινό όπως συνιστούν οι Ρόδες) και παρασύρομαι σε trip-hop ρυθμούς που παραπέμπουν στο Bristol δια χειρός και φωνητικών χορδών της Ελληνίδας Όλγας Κουκλάκη. Ζορίζομαι αρκετά ομολογώ να αποκτήσω οπτική επαφή με την σκηνή του Gagarin οπότε αποφασίζω απλά να αφεθώ στους ήχους και να παρατηρήσω τα εκπληκτικά visuals πίσω από τη σκηνή. Και κάπου εκεί σκέφτομαι ότι τόσο όμορφα visuals είχα να δω από τότε στο Θέατρο Βράχων που είχα δει τους Thievery Corporation. Μα τι λέω. Αν είχα σκεφτεί έστω και λίγο λογικά τότε και δεν είχα φτάσει στη συναυλία τελευταία στιγμή θα είχα την ευκαιρία να απολαύσω από τότε την Όλγα. Πάντως είτε τότε είτε τώρα η μουσική της Όλγας Κουκλάκη φαίνεται πως ήταν «γραφτό» να με μαγέψει.
Και η ώρα έχει φτάσει 11 παρά. Η σιωπή λάμπει δια της απουσίας της στο χώρο αφού ακόμα και μουσική που δεν ακούγεται οι συζητήσεις μέσα στο χώρο δεν λένε να σταματήσουν. Και ξαφνικά εκεί που δεν βλέπω τίποτα ακούω τον κόσμο να φωνάζει.
Η μπάντα των Nouvelle Vague εμφανίζεται στη σκηνή και μία πανέμορφη ξανθιά παρουσία ρίχνει νότες στον αέρα από ένα κομμάτι από τον τελευταίο δίσκο της μπάντας που μέχρι τότε μουσικά αγνοούσα. Αλλά ποιος νοιάζεται για τίτλους κομματιών. Το αίσθημα που μου δημιουργεί η μουσική είναι τέτοιο που δεν με απασχολεί εκείνη τη στιγμή κάτι άλλο.
Ο χρόνος περνάει, περνάει γρήγορα. Οι ρυθμοί bossa nova και όχι μόνο έχουν κατακλύσει τον χώρο. Ακούω κομμάτια των Nouvelle Vague από το νέο τους δίσκο, καθώς και επιτυχίες από τους δύο προηγούμενους και απλά δεν χορταίνω. Δεν χορταίνω τη μουσική, μία μαγευτική θηλυκή παρουσία να τραγουδά για κάποια «Ανθρώπινη Μύγα» και να αναρωτιέμαι. Μα τις μύγες συνήθως τις ισοπεδώνεις με τη μυγοσκοτώστρα αλλά αυτή η μύγα θέλω να με ισοπεδώσει και όχι εγώ αυτή. Κάπου εκεί έρχεται η στιγμή για να ακούσουμε την διασκευή του τραγουδιού Love Will Tear Us Apart. Μέχρι ένα σημείο όλα είναι όπως τα περιμένουμε. Και εκεί που λες εντάξει τελειώνει το κομμάτι, οι ρυθμοί bossa nova αλλάζουν και το τραγούδι δείχνει σαν από μόνο του να επιστρέφει στις ρίζες του και στους Joy Division. Όμως όχι, η ιστορία δεν σταματάει εκεί. Ο drummer της μπάντας όπως και ο μπασίστας δείχνουν να έχουν τα κέφια τους. Ο ρυθμός αλλάζει και πάλι και τώρα θυμίζει κάτι σε Coldplay θα τολμούσα να πω. Η περίφημη πολυσυλλεκτικότητα που ο Freequency κυνηγάει καιρό τώρα βρίσκεται μέσα σε έναν πεντάλεπτο αυτοσχεδιασμό. Κάπου στις 12:40 οι bossa nova – jazz – reggae-δεν ξέρω άλλο χαρακτηρισμό, ρυθμοί των Nouvelle Vague μας αποχαιρετούν.
Η επιστροφή προς το σπίτι εκεί που περπατάω ακόμα στη Λιοσίων μου δημιουργεί μία παραίσθηση. «Είναι άραγε εδώ οι γραμμές του ηλεκτρικού ή μήπως είναι ο Σηκουάνας; Και αυτός απέναντι που ανάβει το τσιγάρο του είναι κάποιος τυχαίος περαστικός ή μήπως είναι ο Bob Marley»;
Τι νύχτα λοιπόν και αυτή. Μαζί με το τσιγάρο και το αλκοόλ μία ακόμα παλιά αγαπημένη συνήθεια επέστεψε στην δική μου πραγματικότητα. Δεύτερη φορά στον ίδιο χώρο να παρακολουθώ την ίδια μπάντα και να διαπιστώνω ότι είναι όχι εξίσου αλλά ίσως και καλύτερη απ’ ότι δύο χρόνια πριν. Τελικά ότι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες;
Υ. Γ. : Ζητώ συγγνώμη αν παρασύρθηκα αλλά με απλά λόγια η συναυλία των Nouvelle Vague στο Gagarin ήταν εξαιρετική. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω την παρέα που βρέθηκε δίπλα μας για την ευγενική τους προσφορά να μας χορηγήσουν καπνό σε έκτακτη ανάγκη και για το ευχάριστο κλίμα. Άντε και εις άλλα με υγεία!!!!!
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
Live Review: ISIS + Transitional @ Fuzz Club 22 (22/11)
Των: Γαβριήλ Φιλιππόπουλου, Άρη Παναγόπουλου & Βασίλη Τσίγκα
Tο να ζήσει κάποιος την εμπειρία ενός live των Isis είναι αυτό που λένε και στο χωριό μας: «Once in a lifetime experience». Ορισμένοι (όπως ο Γαβριήλ Φιλιππόπουλος) έχουν ζήσει δύο φορές αυτήν την εμπειρία. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι, τους οποίους μισούμε θανάσιμα, οι οποίοι έχουν δει και εκείνη τη φανταστική συναυλία στο Ρόδον (εποχής Panopticon). Ας είναι. Στο προκείμενο. Η συναυλία ήταν απλά σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ή. Από όλες τις απόψεις. Ίσως ήταν από τις πιο πλήρεις συναυλίες που θα μπορούσαμε να είχαμε παρακολουθήσει ever. Το νέο Fuzz Club είναι ένας πολύ όμορφος χώρος, με μεγάλη χωρητικότητα κάτι που βοήθησε τον πολύ (είναι η αλήθεια ) κόσμο να παρακολουθήσει άνετα και ανθρώπινα τη συναυλία.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Άγγλους Transitional. Είχαμε ακούσει ελάχιστα πράγματα από το MySpace τους και μας είχαν φανεί απίστευτα βαρετοί. Δεν μας απογοήτευσαν. Ήταν βαρετοί μέχρι θανάτου. Ανούσια riffs (?) και γενικά πολύ κακό για το τίποτα. Ενδεικτικά να αναφερθεί ότι από τα 6 τραγούδια που έπαιξαν άξιζαν κάτι μόνο τα 2 τελευταία. Επίσης, το ότι, έστω για τα live, δεν έχουν drummer στη σκηνή αλλά έναν υπολογιστή καταλογίζεται στα μειονεκτήματά τους.
Η ώρα είχε φτάσει 22:30 όταν οι Αμερικάνοι πάτησαν στη σκηνή. Όλοι, όπως τους θυμόμασταν, εκτός από τον Αaron Turner (κιθάρα/φωνή) ο οποίος πλέον μοιάζει πιο πολύ με Yeti παρά με άνθρωπο. Από εκεί και πέρα δεν θυμόμαστε πολλά πράγματα αφού συνήλθαμε από τη σφαλιάρα που φάγαμε περίπου μιάμιση ώρα μετά όταν και τελείωσε η συναυλία. Το σετ ήταν βασισμένο στον τελευταίο δίσκο, Wavering Radiant, με τα κομμάτια να παίζονται 3 φορές πιο δυνατά και πιο έντονα κάτι που βοήθησε την συναισθηματική μας κατάσταση να φτάσει σε άλλα στάνταρ κορύφωσης. Επίσης κάτι που έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι πλέον ο κόσμος αποδέχεται τα κομμάτια από τους δύο τελευταίους δίσκους και κοπανιέται εξίσου όπως με τα παλιά.
Οι ίδιοι οι Isis έδειχναν να το καταδιασκεδάζουν παρόλη την σοβαροφάνεια τους και το απροσπέλαστο στήσιμο πάνω στη σκηνή. Όλοι τους χτυπιόντουσαν σαν να μην υπάρχει αύριο με μπροστάρη τον Turner, ο οποίος απέδειξε για άλλη μία φορά ότι είναι τεράστιος μουσικός.
Μετά από τέτοια live δεν μπορείς παρά να γίνεσαι καλύτερος ακροατής και πιο σκεπτόμενος άνθρωπος γενικότερα. Με δύο λόγια, μετά από τέτοια live νιώθεις πιο «καθαρός». Και τα σχόλια που ακούστηκαν από πολλούς ότι δεν έπαιξαν το Celestial ή το The Beginning and the End ή το So Did We (βάλτε ο καθένας τον τίτλο του αγαπημένου του Isis τραγουδιού) είναι για εσωτερική κατανάλωση. Το live ήταν φανταστικό και πέρα από κάθε προσδοκία.
Setlist (κατά προσέγγιση)
Hall of The Dead
Stone To Wake A Serpent
Dulcinea
20 minutes/ 40 years
Ghost Key
Backlit
Threshold of Transformation
______
Carry
Altered Course
Tο να ζήσει κάποιος την εμπειρία ενός live των Isis είναι αυτό που λένε και στο χωριό μας: «Once in a lifetime experience». Ορισμένοι (όπως ο Γαβριήλ Φιλιππόπουλος) έχουν ζήσει δύο φορές αυτήν την εμπειρία. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι, τους οποίους μισούμε θανάσιμα, οι οποίοι έχουν δει και εκείνη τη φανταστική συναυλία στο Ρόδον (εποχής Panopticon). Ας είναι. Στο προκείμενο. Η συναυλία ήταν απλά σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ή. Από όλες τις απόψεις. Ίσως ήταν από τις πιο πλήρεις συναυλίες που θα μπορούσαμε να είχαμε παρακολουθήσει ever. Το νέο Fuzz Club είναι ένας πολύ όμορφος χώρος, με μεγάλη χωρητικότητα κάτι που βοήθησε τον πολύ (είναι η αλήθεια ) κόσμο να παρακολουθήσει άνετα και ανθρώπινα τη συναυλία.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Άγγλους Transitional. Είχαμε ακούσει ελάχιστα πράγματα από το MySpace τους και μας είχαν φανεί απίστευτα βαρετοί. Δεν μας απογοήτευσαν. Ήταν βαρετοί μέχρι θανάτου. Ανούσια riffs (?) και γενικά πολύ κακό για το τίποτα. Ενδεικτικά να αναφερθεί ότι από τα 6 τραγούδια που έπαιξαν άξιζαν κάτι μόνο τα 2 τελευταία. Επίσης, το ότι, έστω για τα live, δεν έχουν drummer στη σκηνή αλλά έναν υπολογιστή καταλογίζεται στα μειονεκτήματά τους.
Η ώρα είχε φτάσει 22:30 όταν οι Αμερικάνοι πάτησαν στη σκηνή. Όλοι, όπως τους θυμόμασταν, εκτός από τον Αaron Turner (κιθάρα/φωνή) ο οποίος πλέον μοιάζει πιο πολύ με Yeti παρά με άνθρωπο. Από εκεί και πέρα δεν θυμόμαστε πολλά πράγματα αφού συνήλθαμε από τη σφαλιάρα που φάγαμε περίπου μιάμιση ώρα μετά όταν και τελείωσε η συναυλία. Το σετ ήταν βασισμένο στον τελευταίο δίσκο, Wavering Radiant, με τα κομμάτια να παίζονται 3 φορές πιο δυνατά και πιο έντονα κάτι που βοήθησε την συναισθηματική μας κατάσταση να φτάσει σε άλλα στάνταρ κορύφωσης. Επίσης κάτι που έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι πλέον ο κόσμος αποδέχεται τα κομμάτια από τους δύο τελευταίους δίσκους και κοπανιέται εξίσου όπως με τα παλιά.
Οι ίδιοι οι Isis έδειχναν να το καταδιασκεδάζουν παρόλη την σοβαροφάνεια τους και το απροσπέλαστο στήσιμο πάνω στη σκηνή. Όλοι τους χτυπιόντουσαν σαν να μην υπάρχει αύριο με μπροστάρη τον Turner, ο οποίος απέδειξε για άλλη μία φορά ότι είναι τεράστιος μουσικός.
Μετά από τέτοια live δεν μπορείς παρά να γίνεσαι καλύτερος ακροατής και πιο σκεπτόμενος άνθρωπος γενικότερα. Με δύο λόγια, μετά από τέτοια live νιώθεις πιο «καθαρός». Και τα σχόλια που ακούστηκαν από πολλούς ότι δεν έπαιξαν το Celestial ή το The Beginning and the End ή το So Did We (βάλτε ο καθένας τον τίτλο του αγαπημένου του Isis τραγουδιού) είναι για εσωτερική κατανάλωση. Το live ήταν φανταστικό και πέρα από κάθε προσδοκία.
Setlist (κατά προσέγγιση)
Hall of The Dead
Stone To Wake A Serpent
Dulcinea
20 minutes/ 40 years
Ghost Key
Backlit
Threshold of Transformation
______
Carry
Altered Course
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)