του Γαβριήλ Φιλιππόπουλου
Οι Russian Circles ζωντανά στην Ελλάδα. Κάτι σαν ψέμα και ταυτόχρονα όμορφο ανοιξιάτικο δώρο. Ένα δώρο από αυτά που πληρώνεις. Και επειδή ως γνωστόν τα λεφτά πλέον τα βλέπουμε με κιάλι δανείστηκα. Ναι δανείστηκα για να πάω σε ένα live και δεν το μετανιώνω καθόλου. Αντίθετα αυτοί που πρέπει να μετανιώνουν είναι όσοι δεν βρέθηκαν την Κυριακή ή την Δευτέρα στο Rodeo. Ίσως να έχασαν την ευκαιρία να δουν μία από τις μεγαλύτερες μπάντες των καιρών μας. Λίγο υπερβολικό αυτό το τελευταίο αλλά το λέω με κάθε επίγνωση. Οι Russian Circles είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω εδώ και πολλά χρόνια.
Φτάνοντας βραδάκι έξω από τον συναυλιακό χώρο είδαμε λίγο κόσμο, κάτι που μας χαροποίησε διότι ή τελευταία μας εμπειρία από το Rodeo στους Melvins, δεν ήταν και η καλύτερη. Η ώρα περνούσε και οι Tenderness Of Wolves που θα άνοιγαν το live δεν ξεκινούσαν ενώ είχαν τελειώσει to soundcheck. Καλά έκαναν βεβαίως γιατί γύρω στις 10:20 το μαγαζί είχε σχεδόν γεμίσει οπότε έπαιξαν μπροστά σε αρκετό κοινό. Οι εντυπώσεις που μου άφησαν ήταν πάρα πολύ καλές. Η αντίληψη τους για την μουσική είναι minimal και όσο πιο βαριά γίνεται. Είναι "ακραίοι" (όχι με την έννοια των Cannibal Corpse ακραίοι) γιατί δεν έχουν κανένα θέμα να παίζουν για 8 λεπτά ένα riff και μετά από 8 λεπτά να σου σκάσουν στη μούρη μία σημειάρα σε στυλ Celestial. Όπως ακριβώς λένε και οι ίδιοι στο myspace τους: Experimental / Down-tempo / Rock.
Κατά τις 11:15 ανέβηκε στη σκηνή το τρίο από το Chicago. Την συναυλία αυτή την περίμενα άπειρο καιρό και μεταξύ μας χάρηκα που δεν έγινε την Κυριακή που αρχικά είχε προγραμματιστεί. Για κάποιο λόγο ήμουν βέβαιος για την αρτιότητα αυτού που θα παρακολουθούσα. 'Οπως είπε και μία ψυχή "αυτό το live είναι σιγουράκι". Μία μικρή ψαχτική στο ίντερνετ για τους Ρωσικούς Κύκλους θα έπειθαν τους πάντες ότι η μπάντα είναι δύο φορές καλύτερη ζωντανά από ότι στην στούντιο εκδοχή τους. Απροσπέλαστοι, σοβαροί και απόλυτα δοσμένοι σε αυτό που ήρθαν να κάνουν. Χωρίς μαλακισμένες δηλώσεις μεταξύ κομματιών, χωρίς εξυπνάδες. Ανέβηκαν πάνω στη σκηνή και η μόνη τους επαφή με εμάς από κάτω ήταν κάποια νεύματα ευχαρίστησης στο τέλος. Με μεγάλη μου ευχαρίστηση έπαιξαν κομμάτια από όλες τους τις κυκλοφορίες (με μία δισκογραφία όπου σχεδόν κάθε τραγούδι μπορεί να θεωρηθεί "hit"). Carpe, Death Rides a Horse, Harper Lewis, Micah, Fathom, Youngblood, Geneva ( συγχωράτε με αν ξεχνάω κάποιο κομμάτι) μας πήγαν μέχρι το παράλληλο σύμπαν που κατοικοεδρεύουν οι Russian Circles και μετά μας προσγείωσαν άτσαλα στο δικό μας άχαρο κόσμο. Την συναισθηματική φόρτιση που μου προκάλεσε αυτή η μπάντα μπορώ να την συγκρίνω μόνο με το χαστούκι που έφαγα την πρώτη φορά που είδα τους Red Sparowes στο Αn Club.
Y.Γ. Ένα μικρό και άκυρο παράπονο. Δεν ήθελα encore. Ήθελα, όταν άφησαν τα όργανα και μας χαιρέτησαν για πρώτη φορά, να ήταν και η τελευταία
Τρίτη 27 Απριλίου 2010
Kylesa, Dark Castle, Lucky Funeral @ Σφεντόνα (25/4/2010)
του Γαβριήλ Φιλιππόπουλου
Την Άνοιξη που μας πέρασε, στις 28 Μαίου, έπαιζαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι AC/DC. Το μεσημέρι εκείνης της μέρας δέχτηκα ένα απελπισμένο τηλεφώνημα: " Ρε φίλε είναι δυνατόν να μην πάμε AC/DC? Ρε δεν υπάρχει μία. Έλα ρε μαλάκα θα τα μαζέψουμε από κάπου και θα πάμε." Και πήγαμε. Και δεν το μετανιώσαμε. Κάπως έτσι έγινε και την Κυριακή (25/4) που μας πέρασε με τους Kylesa. Χρήματα δεν υπήρχαν αλλά κάπως τα μαζέψαμε και πήγαμε. Και ευτυχώς -σε γενικές γραμμές- το live μας ικανοποίησε. Σε γενικές γραμμές, γιατί υπήρχαν πράγματα όπως οι Dark Castle που έκαναν ότι μπορούσαν για να μας διώξουν από την Σφεντόνα.
Όταν φτάσαμε στο μαγαζί (παρεπιπτόντως είναι αξιοπρεπέστατος χώρος για συναυλίες και καλό θα ήταν να αξιοποιηθεί και άλλο) ήδη έπαιζαν οι Lucky Funeral. Προλάβαμε τα τελευταία 4 κομμάτια. Οι Lucky Funeral πραγματικά αξίζουν κάθε προβολή που έχουν πάρει. Είναι από τις top class μπάντες που υπάρχουν στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Το sludge n' roll που παίζουν είναι ικανό να ξυπνήσει και τον πιο βλαμμένο τύπο που πάει σε live απλά για την "κουλτούρα". Και το ένα καινούργιο κομμάτι που ακούσαμε είναι στο γνωστό καραπορωτικό πλαίσιο που μας έχουν συνηθίσει. Και είναι όλοι και πολύ καλοί παίκτες.
Κρίμα που οι Lucky Funeral ήταν το πρώτο support γιατί οι Dark Castle που ακολούθησαν ήταν απογοητευτικοί. Και για πρώτη φορά σε συναυλία κάθισα στο δάπεδο χωρίς να βλέπω την μπάντα που παίζει, περιμένοντας απλά να τελειώσει. Το δίδυμο από την Αμερική έπαιζαν κάτι μεταξύ drone και στα doom σημεία των Autopsy. Θα ήθελαν τουλάχιστον. Αλλά δεν το έχουν. Ειδικά ο drummer, που στα μάτια μου το "παίξιμο" του είναι τουλάχιστον γελοίο. Η κοπέλα στην κιθάρα και στα φωνητικά προσπάθησε να κρατήσει ένα κάποιο επίπεδο αλλά και αυτή χανόταν στη μετριότητα. Κριμας.
Κατά τις 11:30 ανέβηκαν στην σκηνή οι Κylesa. Ήθελα πάρα πολύ να τους δω γιατί στο τελευταίο Rockwave τους πρόλαβα την ώρα που τελείωναν το τελευταίο τους κομμάτι. Η μπάντα της "Αγίας Τριάδας " Mastodon - Baroness - Kylesa, που υπάρχει τα περισσότερα χρόνια από τις υπόλοιπες και έχει μία σταθερά ανοδική πορεία δυστυχώς μόνο στο underground κύκλωμα. Και η παρουσία τους στην Σφεντόνα νομίζω ότι το έδειξε ξεκάθαρα αυτό. Πιστεύω πως οι Kylesa έχουν φτάσει στο πικ τους και πλέον απλά παίζουν live. Δεν πέρασα άσχημα αλλά η εμφάνιση τους και η απόδοση τους δείχνει μία μπάντα που δεν θέλει κάτι παραπάνω. Οπότε με αυτό το σκεπτικό όλα ήταν cool. Έπαιξαν λίγο σχετικά ( σκάρτη μία ώρα ) αλλά κάλυψαν σχεδόν όλη την δισκογραφία τους. Με κορυφαίες στιγμές τα Unknown Awareness, Running Red, Where the Horizon Unfolds. Όπως έγραψα και στην αρχή: σε γενικές γραμμές ένα καλό live, αλλά μέχρι εκεί.
Την Άνοιξη που μας πέρασε, στις 28 Μαίου, έπαιζαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι AC/DC. Το μεσημέρι εκείνης της μέρας δέχτηκα ένα απελπισμένο τηλεφώνημα: " Ρε φίλε είναι δυνατόν να μην πάμε AC/DC? Ρε δεν υπάρχει μία. Έλα ρε μαλάκα θα τα μαζέψουμε από κάπου και θα πάμε." Και πήγαμε. Και δεν το μετανιώσαμε. Κάπως έτσι έγινε και την Κυριακή (25/4) που μας πέρασε με τους Kylesa. Χρήματα δεν υπήρχαν αλλά κάπως τα μαζέψαμε και πήγαμε. Και ευτυχώς -σε γενικές γραμμές- το live μας ικανοποίησε. Σε γενικές γραμμές, γιατί υπήρχαν πράγματα όπως οι Dark Castle που έκαναν ότι μπορούσαν για να μας διώξουν από την Σφεντόνα.
Όταν φτάσαμε στο μαγαζί (παρεπιπτόντως είναι αξιοπρεπέστατος χώρος για συναυλίες και καλό θα ήταν να αξιοποιηθεί και άλλο) ήδη έπαιζαν οι Lucky Funeral. Προλάβαμε τα τελευταία 4 κομμάτια. Οι Lucky Funeral πραγματικά αξίζουν κάθε προβολή που έχουν πάρει. Είναι από τις top class μπάντες που υπάρχουν στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Το sludge n' roll που παίζουν είναι ικανό να ξυπνήσει και τον πιο βλαμμένο τύπο που πάει σε live απλά για την "κουλτούρα". Και το ένα καινούργιο κομμάτι που ακούσαμε είναι στο γνωστό καραπορωτικό πλαίσιο που μας έχουν συνηθίσει. Και είναι όλοι και πολύ καλοί παίκτες.
Κρίμα που οι Lucky Funeral ήταν το πρώτο support γιατί οι Dark Castle που ακολούθησαν ήταν απογοητευτικοί. Και για πρώτη φορά σε συναυλία κάθισα στο δάπεδο χωρίς να βλέπω την μπάντα που παίζει, περιμένοντας απλά να τελειώσει. Το δίδυμο από την Αμερική έπαιζαν κάτι μεταξύ drone και στα doom σημεία των Autopsy. Θα ήθελαν τουλάχιστον. Αλλά δεν το έχουν. Ειδικά ο drummer, που στα μάτια μου το "παίξιμο" του είναι τουλάχιστον γελοίο. Η κοπέλα στην κιθάρα και στα φωνητικά προσπάθησε να κρατήσει ένα κάποιο επίπεδο αλλά και αυτή χανόταν στη μετριότητα. Κριμας.
Κατά τις 11:30 ανέβηκαν στην σκηνή οι Κylesa. Ήθελα πάρα πολύ να τους δω γιατί στο τελευταίο Rockwave τους πρόλαβα την ώρα που τελείωναν το τελευταίο τους κομμάτι. Η μπάντα της "Αγίας Τριάδας " Mastodon - Baroness - Kylesa, που υπάρχει τα περισσότερα χρόνια από τις υπόλοιπες και έχει μία σταθερά ανοδική πορεία δυστυχώς μόνο στο underground κύκλωμα. Και η παρουσία τους στην Σφεντόνα νομίζω ότι το έδειξε ξεκάθαρα αυτό. Πιστεύω πως οι Kylesa έχουν φτάσει στο πικ τους και πλέον απλά παίζουν live. Δεν πέρασα άσχημα αλλά η εμφάνιση τους και η απόδοση τους δείχνει μία μπάντα που δεν θέλει κάτι παραπάνω. Οπότε με αυτό το σκεπτικό όλα ήταν cool. Έπαιξαν λίγο σχετικά ( σκάρτη μία ώρα ) αλλά κάλυψαν σχεδόν όλη την δισκογραφία τους. Με κορυφαίες στιγμές τα Unknown Awareness, Running Red, Where the Horizon Unfolds. Όπως έγραψα και στην αρχή: σε γενικές γραμμές ένα καλό live, αλλά μέχρι εκεί.
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Editors @ Fuzz Club (14/4/2010)
Του Βασίλη Τσίγκα
Είναι πάντα όμορφο συναίσθημα αυτό της επιβεβαίωσης των προσδοκιών σου. Ειδικά όταν δεν αφορά μόνο εσένα, αλλά ένα κατάμεστο Fuzz Club. Ειλικρινά δεν περίμενα να είναι sold out η συναυλία των Editors. Λίγο το ότι γινόταν βράδυ καθημερινής, λίγο το ότι είχαν απεργία τα ταξί, λίγο το τσιμπημένο εισιτήριο, λίγο το ότι η μπάντα από το Birmingham δεν είναι και ό,τι πιο εμπορικό στην Ελλάδα και ήμουν σίγουρος ότι θα τους παρακολουθούσαμε εμείς κι εμείς. Ευτυχώς διαψεύστηκα πανηγυρικά!
Η ώρα ήταν 21:30 ακριβώς όταν έσβησαν τα φώτα και ο Tom Smith με την παρέα του ανέβηκαν στην σκηνή. Τα δύο πρώτα κομμάτια (In This Light And On This Evening και Lights) λειτούργησαν ως προθέρμανση για το An End Has a Start που ακολούθησε. Τα φώτα άνοιξαν (γενικά ήταν πολύ καλός ο φωτισμός) και κάπου εκεί ξεκίνησε και «επίσημα» το live.
Μέσα σε 90 λεπτά (ακριβώς 90 λεπτά – 21:30 ξεκίνησαν, 23:00 τελείωσαν), οι Editors παρουσίασαν και τα τρία album τους, επιτυγχάνοντας κάτι που πραγματικά δεν πίστευα ότι είναι δυνατό. Οι δύο πρώτοι δίσκοι μπορεί να είχαν μια ηχητική συνάφεια μεταξύ τους, όμως ο τρίτος και τελευταίος ήταν γεμάτος synths και ηλεκτρονικά στοιχεία. Πίστευα, λοιπόν, ότι η μετάβαση από το π.χ. Eat Raw Meat = Blood Drool στο Blood θα δημιουργούσε κοιλιά στο setlist. Κι όμως… Οι Editors έχουν δημιουργήσει ένα εκπληκτικό 90λεπτο, όπου όλα τα τραγούδια δείχνουν να έχουν βρει τη θέση τους.
Το πόσο καλά κύλησε η βραδιά φάνηκε και από τη διάθεση που έδειξαν οι Βρετανοί στη σκηνή. Ο Smith δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο να κινείται, χαμογελώντας στην μεγαλύτερη διάρκεια του live. Σίγουρα δεν είναι και ο πιο ομιλητικός τύπος (έλεγε κανά efkaristo που και που), όμως προκαλούσε το κοινό να χορέψει σε κάθε ευκαιρία. Και οι πιστοί του από κάτω δεν τον απογοήτευσαν.
Η τρίτη έκπληξη της βραδιάς (μετά το sold out και το εξαιρετικό setlist) ήταν σίγουρα η συμμετοχή του κόσμου. Δεκαεννέα κομμάτια έπαιξαν οι Editors, δεκαεννέα κομμάτια τραγούδησαν και χόρεψαν όλοι οι θεατές. Όλοι, όμως. Όλοι ήξεραν τους στίχους, όλοι σήκωναν τα χέρια, όλοι χοροπηδούσαν, με αποκορύφωμα το Papillon στο encore, όταν και για 5 λεπτά δημιουργήθηκε πανδαιμόνιο.
Τα δυσάρεστα της βραδιάς ήταν η λιποθυμία δύο κοριτσιών στην μπροστά γραμμή, κάτι που παρατήρησε και ο Smith κι έτσι διακόπηκε για 2-3 λεπτά το live χωρίς περαιτέρω παρατράγουδα και η αποπνικτική ατμόσφαιρα από τον καπνό των τσιγάρων. Πραγματικά, όμως, τίποτα από αυτά τα δύο δεν χάλασε τη βραδιά. Οι Editors ήταν κλάσεις ανώτεροι από το περσινό τους live στο Ejekt (σε αυτό βέβαια βοήθησε και ο χώρος – έδειξαν πολύ πιο άνετοι σε ένα κλειστό club – αλλά και το ότι ο κόσμος ήταν πιο εξοικειωμένος με τα τραγούδια του In This Light And On This Evening) , όλοι μας το καταευχαριστηθήκαμε και θεωρώ πως το ελληνικό κοινό απέδειξε πως είναι σε θέση να «φιλοξενήσει» τέτοιου είδους live (εμπορικών, αλλά όχι mainstream ονομάτων από το εξωτερικό).
Setlist
In This Light And On This Evening
Lights
And End Has A Start
You Don't Know Love
Bones
A Life As A Ghost
Eat Raw Meat = Blood Drool
Blood
Escape The Nest
Last Day
Bullets
The Big Exit
The Racing Rats
Munich
Smokers Outside The Hospital Doors
Encore
No Sound But The Wind
Bricks And Mortar
Papillon
Fingers In The Factories
Είναι πάντα όμορφο συναίσθημα αυτό της επιβεβαίωσης των προσδοκιών σου. Ειδικά όταν δεν αφορά μόνο εσένα, αλλά ένα κατάμεστο Fuzz Club. Ειλικρινά δεν περίμενα να είναι sold out η συναυλία των Editors. Λίγο το ότι γινόταν βράδυ καθημερινής, λίγο το ότι είχαν απεργία τα ταξί, λίγο το τσιμπημένο εισιτήριο, λίγο το ότι η μπάντα από το Birmingham δεν είναι και ό,τι πιο εμπορικό στην Ελλάδα και ήμουν σίγουρος ότι θα τους παρακολουθούσαμε εμείς κι εμείς. Ευτυχώς διαψεύστηκα πανηγυρικά!
Η ώρα ήταν 21:30 ακριβώς όταν έσβησαν τα φώτα και ο Tom Smith με την παρέα του ανέβηκαν στην σκηνή. Τα δύο πρώτα κομμάτια (In This Light And On This Evening και Lights) λειτούργησαν ως προθέρμανση για το An End Has a Start που ακολούθησε. Τα φώτα άνοιξαν (γενικά ήταν πολύ καλός ο φωτισμός) και κάπου εκεί ξεκίνησε και «επίσημα» το live.
Μέσα σε 90 λεπτά (ακριβώς 90 λεπτά – 21:30 ξεκίνησαν, 23:00 τελείωσαν), οι Editors παρουσίασαν και τα τρία album τους, επιτυγχάνοντας κάτι που πραγματικά δεν πίστευα ότι είναι δυνατό. Οι δύο πρώτοι δίσκοι μπορεί να είχαν μια ηχητική συνάφεια μεταξύ τους, όμως ο τρίτος και τελευταίος ήταν γεμάτος synths και ηλεκτρονικά στοιχεία. Πίστευα, λοιπόν, ότι η μετάβαση από το π.χ. Eat Raw Meat = Blood Drool στο Blood θα δημιουργούσε κοιλιά στο setlist. Κι όμως… Οι Editors έχουν δημιουργήσει ένα εκπληκτικό 90λεπτο, όπου όλα τα τραγούδια δείχνουν να έχουν βρει τη θέση τους.
Το πόσο καλά κύλησε η βραδιά φάνηκε και από τη διάθεση που έδειξαν οι Βρετανοί στη σκηνή. Ο Smith δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο να κινείται, χαμογελώντας στην μεγαλύτερη διάρκεια του live. Σίγουρα δεν είναι και ο πιο ομιλητικός τύπος (έλεγε κανά efkaristo που και που), όμως προκαλούσε το κοινό να χορέψει σε κάθε ευκαιρία. Και οι πιστοί του από κάτω δεν τον απογοήτευσαν.
Η τρίτη έκπληξη της βραδιάς (μετά το sold out και το εξαιρετικό setlist) ήταν σίγουρα η συμμετοχή του κόσμου. Δεκαεννέα κομμάτια έπαιξαν οι Editors, δεκαεννέα κομμάτια τραγούδησαν και χόρεψαν όλοι οι θεατές. Όλοι, όμως. Όλοι ήξεραν τους στίχους, όλοι σήκωναν τα χέρια, όλοι χοροπηδούσαν, με αποκορύφωμα το Papillon στο encore, όταν και για 5 λεπτά δημιουργήθηκε πανδαιμόνιο.
Τα δυσάρεστα της βραδιάς ήταν η λιποθυμία δύο κοριτσιών στην μπροστά γραμμή, κάτι που παρατήρησε και ο Smith κι έτσι διακόπηκε για 2-3 λεπτά το live χωρίς περαιτέρω παρατράγουδα και η αποπνικτική ατμόσφαιρα από τον καπνό των τσιγάρων. Πραγματικά, όμως, τίποτα από αυτά τα δύο δεν χάλασε τη βραδιά. Οι Editors ήταν κλάσεις ανώτεροι από το περσινό τους live στο Ejekt (σε αυτό βέβαια βοήθησε και ο χώρος – έδειξαν πολύ πιο άνετοι σε ένα κλειστό club – αλλά και το ότι ο κόσμος ήταν πιο εξοικειωμένος με τα τραγούδια του In This Light And On This Evening) , όλοι μας το καταευχαριστηθήκαμε και θεωρώ πως το ελληνικό κοινό απέδειξε πως είναι σε θέση να «φιλοξενήσει» τέτοιου είδους live (εμπορικών, αλλά όχι mainstream ονομάτων από το εξωτερικό).
Setlist
In This Light And On This Evening
Lights
And End Has A Start
You Don't Know Love
Bones
A Life As A Ghost
Eat Raw Meat = Blood Drool
Blood
Escape The Nest
Last Day
Bullets
The Big Exit
The Racing Rats
Munich
Smokers Outside The Hospital Doors
Encore
No Sound But The Wind
Bricks And Mortar
Papillon
Fingers In The Factories
Δευτέρα 12 Απριλίου 2010
The Brightly Shining Sea, Count Your Days, Alter Self, Delete The Mass @ An Club (8/4/2010)
του Γαβριήλ Φιλιππόπουλου
H αλήθεια είναι πως είχα καιρό να πάω σε εγχώριο live underground συγκροτημάτων. Οπότε η συναυλία των The Brightly Shining Sea, Count Your Days, Alter Self, Delete The Mass ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία. Πόσο μάλλον όταν το συγκεκριμένο event έχει διοργανωθεί εξ’ ολοκλήρου από τα παιδιά των σχημάτων.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το live ξεκίνησε με μικρή καθυστέρηση (γύρω στις 9) με τους Delete The Mass. Μία μπάντα που δεν είχα ξαναδεί και η μόνη επαφή μαζί τους ήταν μέσω myspace. Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω ένα σχόλιο. Το grindcore σαν μουσικό είδος δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη υπόθεση, όπως πολύς κόσμος (κακώς) πιστεύει. Πρέπει να έχεις κότσια, ιδέες και να την γουστάρεις πολύ αυτή τη μουσική. Ε, οι Delete The Mass το κατέχουν το παραπάνω πακετάκι. Διπλά φωνητικά, σκισμένα και πιο «φωνακλάδικα» hardcore-αδικα, «χειρουργικές» κιθάρες πιο κοντά σε Nasum και Napalm Death και δυνατά τύμπανα.
Τη σκυτάλη πήραν οι Alter Self. Καθαρό death metal φουλ στο riff και στα σόλο. Μπορεί να έχω απομακρυνθεί τα τελευταία χρόνια από το death της σχολής των τιτανομέγιστων Death ( οι Alter Self έπαιξαν και διασκευή στο Pull The Plug) και των Malevolent Creation, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να παραδεχτώ ότι οι Alter Self είναι μια εξαιρετική ελληνική μπάντα. Με ιδέες και πολλή καλή σκηνική παρουσία.
Οι Count Your Days που ακολούθησαν ασχολούνται με το ευγενές άθλημα του brutal death metal όπως το δίδαξαν οι θεοί Suffocation. Στα μάτια μου τουλάχιστον οι Count Your Days ήταν οι πιο σταθεροί ( όσον αφορά τη σιγουριά που σου βγάζει μία μπάντα πάνω στη σκηνή, πόσο προβαρισμένη είναι κτλ.) από τα υπόλοιπα 3 συγκροτήματα της βραδιάς. Καραπορωτικοί ρυθμοί ( respect στον ντράμερ) με beatdown σημεία που θα έκαναν και έναν alternative-o-post rockα να «χορέψει». Άξιοι.
Τελευταίοι ( αλλά όχι καταϊδρωμένοι ), οι The Brightly Shining Sea. Το συγκρότημα που χέζει τόσο εύκολα πάνω στις μουσικές ταμπέλες όσο χέζω και εγώ όλους τους δήθεν experimental τύπους που θέλουν να γίνουν Garm στη θέση του Garm. «Η Φωτεινή Θάλασσα» ήταν πιο φωτεινή από όσες φορές την έχω δει live. Μπορεί να έλειπε το βιολί, να είχαν νέο μπασίστα και άρρωστο τραγουδιστή, αλλά αυτό δεν τους πτόησε καθόλου. Η εμφάνιση τους ήταν εξαιρετική και καθηλωτική. Έπαιξαν 2 καινούργια κομμάτια με το 2ο να μας αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις και διασκευή σε Converge. Έχω να πω 2 πράγματα για τους Brightly: Το πρώτο είναι πως θα έπρεπε να σκεφτούν κάποια στιγμή την περίπτωση ενός δεύτερου κιθαρίστα. Θα βοηθούσε πάρα πολύ ώστε να αποδίδονται οι ιδέες τους σωστά live. To δεύτερο είναι πως ο Spoonman, o τραγουδιστής των The Brightly Shining Sea, είναι από τους καλύτερους frontmen που κυκλοφορούν στον εγχώριο ακραίο ήχο. Period!
Εν κατακλείδι το live ήταν πολύ καλό από όλες τις απόψεις. Ήχος (αυτό που εμείς παίρναμε κάτω από τη σκηνή, γιατί πάνω στη σκηνή όλες οι μπάντες έδειχναν να έχουν κάποια μικροπροβληματάκια) καλός, ικανοποιητική παρουσία του κόσμου, δεδομένου ότι η συναυλία έγινε καθημερινή με την επόμενη να είναι εργάσιμη και επιτέλους δεν παρουσιάστηκε το φαινόμενο (τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό) «έρχομαι βλέπω τους φίλους μου και την κάνω». Respect
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)