Για δεύτερη φορά μέσα 2 εβδομάδες πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε συναυλία στο An Club χωρίς να έχουμε προμηθευτεί πιο πριν εισιτήρια. Δεν είχαμε βάλει μυαλό μετά την αποτυχία μας με τους Woven Hand. Βέβαια το κύριο επιχείρημά μας ήταν ότι, αν ένα live των Keelhaul είναι sold out, τότε κάτι πάει πάρα πολύ καλά στη σκηνή και δε το έχουμε πάρει χαμπάρι. Θα χαιρόμασταν από την μία θα πικραινόμασταν από την άλλη.
Φτάσαμε στο An και τελικά είδαμε ότι δε θα είμαστε παραπάνω από 100 άτομα εκείνη την μέρα. Αγοράσαμε το πολυπόθητο εισιτήριο και αμέσως κατευθυνθήκαμε για την απαραίτητη κατάθεση στο merchandise των Keelhaul, το οποίο διαχειριζόταν ο Will Scharf, drummer του συγκροτήματος.
Έτοιμοι πλέον για το live υποδεχόμαστε τους Θεσσαλονικείς Extraordinary Rendition και την κεφαλή γαϊδάρου με την οποία έντυσαν το ένα μικρόφωνο. Εμφανίστηκαν ως trio, αφού δυστυχώς, ο μπασίστας τους έσπασε το χέρι του. Γεγονός το οποίο δε φάνηκε να τους πτοεί, καθώς ο ήχος τους ήταν πάρα
πολύ καλός και μεταξύ τους φάνηκαν αρκετά δεμένοι (αποτέλεσμα σοβαρής ενασχόλησης και αρκετών προβών). Στα αυτιά μας έλειπε ο ήχος του μπάσου, αλλά όχι σε ενοχλητικό βαθμό. Η μουσική τους αρκετά κοντά σε αυτή των Keelhaul και ίσως λίγο περισσότερο τεχνική. Σημείο στο οποίο θέλουμε να σταθούμε, καθώς φάνηκε ότι όλοι τους ξέρουν να χειρίζονται εξαιρετικά τα όργανά τους (Γαβριήλ: «Γιατί πιστεύω ότι και μπασίστας τους θα παίζει παπάδες;»). Η εμφάνισή τους κινήθηκε σε παρεΐστικο κλίμα με τον κιθαρίστα και το κοινό να ανοίγουν διάλογο μεταξύ των κομματιών. Έπαιξαν κομμάτια από το demo τους καθώς και 2 καινούρια και κατέβηκαν από τη σκηνή μετά από μισή ώρα περίπου παίζοντας, μετά από απαίτηση του κοινού, για άλλη μια φορά το δεύτερο καινούριο τους κομμάτι.Οι Keelhaul, από την άλλη, δεν είχαν προβλήματα τραυματισμών και απουσιών. Ανέβηκαν και οι 4 στη σκηνή και για παραπάνω από μια ώρα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Οι δύο κιθαρίστες στις άκρες της σκηνής έδειξαν από την αρχή τις διαθέσεις τους, προσφέροντας στα 100 περίπου άτομα τόνους από riffs, ενώ ο μπασίστας με τον αρκετά βαρ
ύ του ήχο συμπλήρωνε τον ήχο τους. Και λίγο πιο πίσω ο drummer έδινε τον καλύτερό του εαυτό, παίζοντας με αρκετή δύναμη τα πολύπλοκα μέρη του. Βέβαια, αρκετές φορές χρειάστηκε να στηρίξει τα πιατίνια του, καθώς αυτά δεν άντεχαν τη δύναμη και έγερναν προς το set του και μάλιστα εν μέσω των τραγουδιών. Μετά από 2 με 3 κομμάτια ο κιθαρίστας – τραγουδιστής – Θανάσης Λάλας, μας υψώνει μια μπύρα και αναφωνεί “cheers”. Εκείνη τη στιγμή ο μπασίστας μας ανακοινώνει ότι συνήθως όλοι πίνουν κάτι, αλλά το προηγούμενο βράδυ είχαν συναχωθεί οι υπόλοιποι 3 και για αυτό απλά μας σήκωσαν το χέρι σα να κρατούν και αυτοί μπουκάλι μπύρας και αναφώνησαν “cheers”. Το συνάχι δε φάνηκε να έχει ιδιαίτερη επίδραση πάνω τους. Η περίπου 1:30 ώρα για την οποία βρίσκονταν στη σκήνη κύλησε πανέμορφα. Ο ήχος τους ήταν καταπληκτικός, κοινό και συγκρότημα έδειχναν να περνούν πολύ καλά και η απόδοσή τους, παρά το συνάχι των 3 από τους 4 ήταν άριστη.Αν δεν μας το έλεγαν οι ίδιοι ότι ήταν άρρωστοι δεν θα έιχαμε καταλάβει τίποτα. Και οι Keelhaul και οι Extraordinary Rendition μας προσφέραν 2 πολύ καλές εμφανίσεις. Στηριζόμενοι και στις πολύ καλές εκτελιστικές τους δυνατότητες, αλλά και στον εξαιρετικό ήχο, τα 2 συγκροτήματα άφησαν ικανοποιημένο το κοινό.
Ήταν μια συναυλία ακριβώς όπως αρμόζει στο χώρο. Το κοινό, λιγοστό, αλλά αυτό που πάντα ακολουθεί τέτοιου είδους μπάντες. Το κλίμα, παρεΐστικο και χαλαρό, σα να παρακολουθείς 2 μπάντες φίλων οι οποίες παίζουν μόνο για εσένα και τον εαυτό τους.
Το σίγουρο είναι πως θα πρέπει όλες αυτές οι μπάντες, του λεγόμενου underground, να αρχίζουν να στηρίζονται περισσότερο και από το ελληνικό κοινό. Και επίσης, πως κάθε φορά που παρακολοθούμε τέτοια «ζεστά» live η αγάπη μας για αυτή την μουσική γίνεται όλο και μεγαλύτερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου